5ῃ Ἰουνίου 2002
Υπ' αριθμ. 2740
Θέμα :
«Τό μέλλον τῆς Εὐρώπης καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος»
Πρός
Τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Σεβασμιώτατοι ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,
Χ ρ ι σ τ ό ς Α νέ σ τ η !
Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος συμφώνως πρός τό διαρκές καί ἀμετάπτωτον ἐνδιαφέρον Αὐτῆς καί διά τά θέματα τά ὁποῖα ἀπασχολοῦν τούς πιστούς Της ὡς Εὐρωπαίους πολίτας ἐπιθυμεῖ ἵνα ἐνημερώσῃ ὑμᾶς διά τάς σημαντικάς ἐξελίξεις, αἱ ὁποῖαι κυοφοροῦνται εἰς τόν χῶρον τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Σκοπός τῆς ἐνημερώσεως ταύτης εἶναι νά καταγραφῇ τόσον τό πλαίσιον, εἰς τό ὁποῖον θά ἀναπτυχθῇ εἰς τό ἄμεσον χρονικόν διάστημα ἕνας προβληματισμός διά τό μέλλον τῆς Εὐρώπης, ὅσον καί αἱ ἰδικαί μας πρωτοβουλίαι, ὡς ἐνεργῶν πολιτῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως διά τό σχεδιασθησόμενον Εὐρωπαϊκόν «Σύνταγμα».
Διά τήν ἀρτιωτέραν καί πληρεστέραν ἐνημέρωσιν ὑμῶν, συναποστέλλομεν :
1. Τήν Εἰσήγησιν τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Χριστοδούλου εἰς τήν εἰδικήν σύσκεψιν ἡ ὁποία συνεκροτήθη τήν 23ην Ἀπριλίου 2002 εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Πεντέλης διά τό μέλλον τῆς Εὐρώπης.
2. Τάς Ἐπισημάνσεις τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Ἀχαΐας κ. Ἀθανασίου, Διευθυντοῦ τοῦ Γραφείου τῆς Ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τάς Βρυξέλλας, σχετικῶς πρός τό μέλλον τῆς Εὐρώπης.
3. Τήν Δήλωσιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διά τό μέλλον τῆς Εὐρώπης, ὡς ἐνεκρίθη ὑπό τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου.
4. Τό Ἐνημερωτικόν Σημείωμα τοῦ Γραφείου Παρακολουθήσεως τῶν Εὐρωπαϊκῶν Θεμάτων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
5. Τήν Δήλωσιν Λάακεν.
6. Ἐρωτηματολόγιον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος βάσει τοῦ ὁποίου δύνανται νά ἀπαντοῦν οἱ πολίται εἰς τήν σελίδα τῆς Ἐπιτροπῆς Παρακολουθήσεως τῶν Εὐρωπαϊκῶν Θεμάτων εἰς τό Διαδίκτυον (www.ecclesia.gr).
προκειμένου νά παράσχητε διά τοῦ ὑλικοῦ αὐτοῦ τήν δυνατότητα εἰς τούς Πανοσιολογιωτάτους Ἱεροκήρυκας τῆς Θεοσώστου ὑμῶν Ἐπαρχίας νά ἐνημερώσουν μέ τρόπον ὑπεύθυνον καί ἐμπεριστατωμένον τόν Πιστόν Λαόν.
Ἡ ἐνημέρωσις ἀφορᾶ εἰς τήν θέσιν τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας ἡμῶν διά τό μέλλον τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων εἰς τήν Ἡνωμένην Εὐρώπην τοῦ 21ου αἰῶνος. Αἰσθανόμεθα ἔντονον τήν συνείδησιν τοῦ χρέους ἔναντι τῶν ἐπιγενομένων, ὥστε νά συμμετάσχωμεν ὡς Ἕλληνες καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί μέ ὅλας μας τάς δυνάμεις εἰς τήν διαδικασίαν διαμορφώσεως τοῦ προσώπου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως.
Καθημερινῶς διαπιστοῦται ὅτι πολλοί μή Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τῆς Εὐρώπης ἀπώλεσαν τήν θερμουργόν Πίστιν των, ἀγνοοῦν βιωματικῶς τήν Μυστηριακήν Ζωήν, ὑπετάχθησαν εἰς τό ρεῦμα τῆς ἀδιαφορίας διά τήν θρησκείαν καί ἀπέκτησαν μίαν ὑλόφρονα πορείαν μέσα εἰς τήν κοινωνίαν. Παραλλήλως ὅμως εἰς τήν αὐτήν ἐποχήν, εἰς τήν ὁποίαν ζῶμεν, ὑπάρχει πάντοτε ἡ ἐναγώνιος ἀναζήτησις τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί εἰς αὐτήν τήν ἐποχήν ὀφείλομεν ἡμεῖς ἵνα μαρτυρήσωμεν ὀρθοδόξως τόν «δι' ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους» Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Κύριον ἡμῶν.
Σεβασμιώτατοι,
Ἡ Ἡνωμένη Εὐρώπη, ὡς γνωστόν, ἱδρύθη ἀπό τούς Χριστιανοδημοκράτας πολιτικούς Ἀντενάουερ, Μονέ, Ντέ Γκάσπερι καί Σπάακ ὡς μία οἰκονομική κοινότης, μέ τήν προοπτικήν, ὅμως, νά ἀποβῇ μία πολιτισμική, οἰκονομική καί πολιτικοστρατιωτική ὀντότης μέ βάσιν τόν Εὐρωπαϊκόν Πολιτισμόν, τόν θεμελιωμένον εἰς τόν Χριστιανισμόν καί ἐκ δευτέρου εἰς τούς ἀρχαίους πολιτισμούς τῶν Ἑλλήνων καί τῶν Ρωμαίων, μέ ὅ,τι ὠφέλιμον οἱ πολιτισμοί αὐτοί ἀνέδειξαν. Δυστυχῶς εἰς τούς ἐσχάτους καιρούς ὑπάρχουν ἁπτᾶ δείγματα ὅτι αἱ βάσεις αὗται τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ ἀμφισβητοῦνται. Ἠκούσθη προσφάτως διά πρώτην φοράν ἡ θεωρία ὅτι πλήν τοῦ Χριστιανισμοῦ εἰς τούς Εὐρωπαϊκούς Λαούς ἐπέδρασαν πολιτισμικῶς καί κατ' ἴσην μετοχήν ἐπίσης τό Ἰσλάμ, ὁ Ἰουδαϊσμός, ὁ Διαφωτισμός καί κατ' ἐπέκτασιν αὐτοῦ ἡ ἀθεΐα. Καί ὑπάρχει ἕνα ρεῦμα εἰς τό ὁποῖον κυριαρχεῖ ἡ ἄποψις ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει κοινωνικῶς νά περιθωριοποιηθῇ, νά μήν ἔχῃ φωνήν, νά μήν κάνῃ κοινωνικάς καί πνευματικάς παρεμβάσεις.
Ἡμεῖς δέν συμφωνοῦμεν μέ αὐτάς τάς ἀπόψεις καί ἐπιδιώκομεν ὥστε νά ἀκουσθοῦν αἱ ἰδικαί μας, ὅσον γίνεται πλατύτερα καί εἰς τό ἀνώτερον δυνατόν ἐπίπεδον. Ἡμεῖς πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν ὅτι χωρίς τόν Χριστόν δέν ὑπάρχει ἀληθινή ζωή, οἱ ἄνθρωποι μετατρέπονται ἀπό πρόσωπα εἰς ἄτομα ἄνευ οὐσιαστικοῦ καί ὑπαρξιακοῦ προορισμοῦ. Πιστεύομεν ὅτι μόνον μέ τόν Χριστόν καί εἰς τόν Χριστόν ὑπάρχει ἐλευθερία, δημοκρατία καί δικαιοσύνη. Καί πρέπει νά πείσωμεν τούς καλοπροαιρέτους ὅτι διά κάθε σφάλμα τό ὁποῖον συνέβη κατά τό παρελθόν, ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι εὐθυνόμεθα καί ὄχι βεβαίως ὁ Χριστός, τόν ὁποῖον συνήθως διά νά δικαιολογηθῶμεν ἐπικαλούμεθα. Αἱ λογικοκρατούμεναι ἀντιλήψεις αἱ ὁποῖαι κυριαρχοῦν τάς τελευταίας δεκαετίας εἰς τήν Εὐρωπαϊκήν Ἕνωσιν ὡδήγησαν εἰς ἀδιέξοδα.
Διά νά ὑπάρξῃ κάποια λύσις, εἰς τήν Δήλωσιν σχετικῶς πρός τό μέλλον τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, κατά τό Εὐρωπαϊκόν Συμβούλιον τῆς Νίκαιας (2000), ἡ ὁποία προβλέπεται νά καταχωρηθῇ εἰς τήν τελικήν πράξιν τῆς Διακυβερνητικῆς Διασκέψεως, ζητεῖται ἡ συμμετοχή ὅλων τῶν Εὐρωπαίων Πολιτῶν εἰς μιάν διευρυμένην συζήτησιν διά τό μέλλον τῆς Εὐρώπης. Μετά ἀπό ἕνα ἀκριβῶς χρόνον, εἰς τό Συμβούλιον Κορυφῆς στό Λάακεν τοῦ Βελγίου (15.12.2001) ἀπεφασίσθη ἡ σύγκλησις τῆς Εὐρωπαϊκῆς Συνελεύσεως (Convention), ὑπό τήν Προεδρίαν τοῦ κ. Βαλερί Ζισκάρ Ντ´ Ἐσταίν, ἵνα ὀργανώσῃ τήν συζήτησιν τῶν οὐσιαστικῶν ζητημάτων τά ὁποῖα θά προκύψουν ἀπό τήν ἐπερχομένην διεύρυνσιν. Ἐν συνεχείᾳ, ἡ Συνέλευσις, θά ἐπεξεργασθῇ τάς διαφόρους προτάσεις καί θά ὁλοκληρώσῃ τάς ἐργασίας της ἕν ἕτος ἀργότερον, δηλαδή τόν Μάρτιον τοῦ 2003, καταθέτουσα πρότασιν εἰς τήν ἑπομένην Διακυβερνητικήν Διάσκεψιν, τό 2004. Σχετικῶς μέ τήν μέθοδον ἡ ὁποία θά ἀκολουθηθῇ, δέον ἵνα ἐπισημανθῇ ὅτι ἡ Συνέλευσις δέν θά λάβῃ ἀποφάσεις, ἀλλά θά περιορισθῇ εἰς προτάσεις. Τά συμπεράσματα τῶν ἐργασιῶν θά ἔχουν καθαρῶς συμβουλευτικόν χαρακτῆρα, θά καταγράφωνται ὅλαι αἱ προτάσεις καί μάλιστα θά ἀναφέρεται τό εὗρος τῆς ὑποστηρίξεως καί τῆς ἀποδοχῆς τῶν ὁποίων ἔτυχον ἀπό τά μέλη τῆς Συνελεύσεως.
Τό Συμβούλιον Κορυφῆς τοῦ Λάακεν ἔθεσεν οὐσιαστικά ἐρωτήματα σχετικῶς πρός τάς ἐπερχομένας μεταρρυθμίσεις. Τά ἐρωτήματα αὐτά σχετίζονται πρός τήν ὁριοθέτησιν τῶν ἁρμοδιοτήτων μεταξύ τῶν εὐρωπαϊκῶν ὀργάνων καί τῶν κρατῶν - μελῶν, σχετικῶς πρός τήν νομικήν προσωπικότητα τῆς Ἑνώσεως, τήν ἁπλούστευσιν τῶν Συνθηκῶν καί τήν ἐνσωμάτωσιν τῆς Χάρτας τῶν Θεμελιωδῶν Δικαιωμάτων, ἀλλά καί πρός βασικάς ἐρωτήσεις διά τόν προσδιορισμόν τῶν κοινῶν ἀξιῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, τά θεμελιώδη δικαιώματα καί καθήκοντα τοῦ πολίτου κ.λπ.
Μέ βάσιν τό ὡς ἄνω πλαίσιον, ἐπί τοῦ ὁποίου θά λειτουργήσῃ ἡ Συνέλευσις, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος προσκαλεῖ ὅλους τούς πιστούς νά συμβάλουν εἰς τήν συζήτησιν αὐτήν διά τό μέλλον τῆς Εὐρώπης. Ἡ δισχιλιετής ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας καί τοῦ καθενός ἀπό ἐμᾶς εἰς ὅλους τούς κοινωνικούς τομεῖς (ἰσότης γυναικῶν, ἀνεργία, ἐργασία, φυσικόν περιβάλλον, ἀνάπτυξις, βιοηθική κ.λπ.) σίγουρα θά βοηθήσῃ εἰς τήν βελτίωσιν τῶν θεσμικῶν εὐρωπαϊκῶν ὀργάνων.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, κατανοοῦσα τάς συγχρόνους ἀναζητήσεις διά τό κοινόν «Εὐρωπαϊκόν Σύνταγμα», ὡς μίαν δημοκρατικήν διαδικασίαν ὥστε νά ἀποτυπωθῇ εἰς συγκεκριμένας διατάξεις Δικαίου ἡ διαχρονική συνείδησις καί πνευματική κληρονομία τῶν Εὐρωπαϊκῶν Λαῶν, καταθέτει τάς ἑπομένας προτάσεις, ἀφορώσας εἰς θεμελιώδεις ἀρχάς, ἀπό τάς ὁποίας θεωρεῖ ὅτι αὐτό τό Σύνταγμα εἶναι ἀπαραίτητον νά διέπεται :
α) Τήν πλήρη καί ρητήν κατοχύρωσιν τῆς ἀρχῆς τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας καί τῶν θεμελιωδῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί τήν ἀπαγόρευσιν τοῦ κακοπίστου προσηλυτισμοῦ ὅπως αὐτά διεκηρύχθησαν εἰς τήν Σύμβασιν τῆς Ρώμης καί βεβαιώνονται διά τῶν θεσμικῶν λειτουργιῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως.
β) Τόν σεβασμόν τῆς κοινῆς συνειδήσεως τῶν Εὐρωπαϊκῶν Λαῶν διά τάς χριστιανικάς ρίζας τῆς διαχρονικῆς καί συγχρονικῆς πνευματικῆς των κληρονομίας, χωρίς νά θίγεται μέ τόν τρόπον αὐτόν ἡ ἀρχή τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας δι' ὅλας τάς Θρησκείας ἤ Ὁμολογίας.
γ) Αἱ σχέσεις Ἐκκλησίας καί Πολιτείας, αἱ ὁποῖαι ἔχουν ἱστορικόν διαχρονικόν βάθος δι' ἕκαστον συγκεκριμένον λαόν, νά ἀφεθοῦν εἰς τό ἐσωτερικόν Ἐθνικόν Δίκαιον ἑκάστου Κράτους, ἐντός τῶν πλαισίων τῆς ἀρχῆς τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, ὅπως τοῦτο σαφῶς προβλέπεται ἀπό τήν Δήλωσιν ὑπ' ἀριθμ. 11 τῆς Συνθήκης τοῦ Ἄμστερνταμ, ὥστε νά ἀποφευχθοῦν ἀνεπιθύμητοι ἤ ἀλυσιτελεῖς ἐντάσεις εἰς εὐαίσθητα ζητήματα θρησκευτικῶν παραδόσεων τῶν Λαῶν, τά ὁποῖα προσδιώρισαν ἤ προσδιορίζουν τήν ἐθνικήν των ταυτότητα.
Ζῶμεν καθημερινῶς τάς προκλήσεις αἱ ὁποῖαι προέρχονται ἀπό τόν ὀρθολογισμόν καί λησμονοῦμεν εὐκόλως ὅτι ἡ Εὐρώπη προῆλθε ἀπό τόν ἑλληνορωμαϊκόν πολιτισμόν καί τήν χριστιανικήν πίστιν καί διδασκαλίαν. Ἐκεῖνο τό ὁποῖον δυστυχῶς βλέπομεν καθημερινῶς εἰς τήν Εὐρώπην εἶναι ὁ ἀνθρώπινος λόγος νά ἀπογυμνώνεται ἀπό τήν πίστιν, καί νά ἀφήνῃ πολλάκις ὡς ἀπόλυτον κριτήριον τῶν ἀποφάσεών της τόν ἀνθρώπινον ἀτομικισμόν, ἀποκόπτων αὐτόν ἀπό τήν ἀνθρωπίνην ἠθικήν.
Δέν εἶναι εἰς τάς προθέσεις μας νά ἐνεργῶμεν μέ πνεῦμα ἀντίθετον καί ἀπόλυτον. Δέν θέλομεν νά ἀντικαταστήσωμεν τούς θεσμούς, μήτε καί νά ἐπιβάλωμεν τήν γνώμην μας. Ἀπό τήν ἄλλην ὅμως δέν πρέπει νά λησμονῶμεν τήν εὐρωπαϊκήν ἱστορίαν μας καί τάς κοινάς χριστιανικάς ρίζας αὐτῆς. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἦτο πάντοτε ἀνοικτή εἰς τόν διάλογον μεταξύ τῶν πολιτισμῶν καί τῶν θρησκειῶν διότι πιστεύει εἰς τήν ἠθικήν καί πνευματικήν διάστασιν τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Ἔχομεν τήν πεποίθησιν ὅτι ἀπό τάς πολιτικάς, νομικάς, οἰκονομικάς καί ἄλλας ἀποφάσεις δέν πρέπει νά ἀπουσιάζῃ ὁ πνευματικός προσανατολισμός τῆς Εὐρώπης καί κυρίως δέν πρέπει νά ἀπουσιάζῃ ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανική Παράδοσις ἡ ὁποία βλέπει τόν ἄλλον ὡς πρόσωπον , ὡς «εἰκόνα Θεοῦ».
Μέ τήν ἔναρξιν τῶν ἐργασιῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Συνελεύσεως, τήν 7ην Ἰουνίου 2002, οἱ εὐρωπαῖοι πολίται ἔχουν τήν δυνατότητα νά ἐνημερώνωνται διά τάς δραστηριότητας τῆς Συνελεύσεως καί νά ὑποβάλλουν ἕως τόν Μάρτιον τοῦ 2003 σχετικά ἐρωτήματα καί προτάσεις διά τό μέλλον τῆς Εὐρώπης εἰς τήν παρακάτω ἠλεκτρονικήν διεύθυνσιν :
Φόρουμ :
http://europa.au.int/futurum/forum_convention/index_el.htm
Νά σημειωθῇ ὅτι τό Φόρουμ ἀποτελεῖ ἕν διαρθρωμένον δίκτυον διαφόρων Ὀργανώσεων αἱ ὁποῖαι ἀντιπροσωπεύουν τήν Κοινωνίαν τῶν Πολιτῶν (κοινωνικοί ἑταῖροι, ἐπιχειρήσεις, Μή Κυβερνητικαί Ὀργανώσεις, Πανεπιστήμια κ.ἄ.). Σχετικῶς πρός τήν παρουσίαν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν Κοινωνίαν τῶν Πολιτῶν γίνεται εἰδική ἀναφορά εἰς τήν Λευκήν Βίβλον τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς διά τήν Διακυβέρνησιν καί ἀναφέρονται ὡς «...ἐκκλησιαστικές καί θρησκευτικές κοινότητες». Εἰς τήν ἠλεκτρονικήν διεύθυνσιν τοῦ Φόρουμ διά τό μέλλον τῆς Εὐρώπης εἰσηγήσεις εἶναι δυνατόν νά γίνουν μόνον ἀπό Ὀργανώσεις. Οἱ πολίται οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦν νά συμμετάσχουν εἰς τήν συζήτησιν δύνανται νά ἀπευθύνωνται εἰς τήν διεύθυνσιν :
http://europa.au.int/futurum/index_el.htm
Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀδελφοί,
Εἰς τήν διακήρυξιν τοῦ Λάακεν, μεταξύ ἄλλων, τονίζεται ὅτι : «Πενήντα χρόνια μετά τή σύστασή της ἡ Ἕνωση βρίσκεται σέ ἕνα σταυροδρόμι, σέ μιά καθοριστική στιγμή τῆς ὕπαρξής της. Ἡ Εὐρωπαϊκή ἑνοποίηση εἶναι πρό τῶν πυλῶν. Ἡ Ἕνωση πρόκειται νά διευρυνθεῖ μέ περισσότερα ἀπό δέκα νέα, κυρίως κεντροευρωπαϊκά και ἀνατολικοευρωπαϊκά κράτη – μέλη, κλείνοντας ἔτσι ὁριστικά ἕνα ἀπό τά μελανότερα κεφάλαια τῆς εὐρωπαϊκῆς ἱστορίας …».
Ὡς Ἐκκλησία δέν ζητοῦμεν συμμετοχήν εἰς τάς ἀποφάσεις ἀλλά συμμετοχήν εἰς τάς συζητήσεις διά τό μέλλον τῆς Εὐρώπης ! Γνωρίζομεν τά ὅρια μας ἀλλά ὀφείλομεν νά διατυπώνωμεν μέ σεβασμόν καί χωρίς φανατισμούς τό πνευματικόν ὑπόβαθρον καί τό χριστιανικόν κεκτημένον τῆς Εὐρώπης. Νά καταθέσωμεν τήν μαρτυρίαν μας ὥστε να μήν ἀλλοιωθῇ καί νά μήν ὑποτιμηθῇ ἡ ταυτότης τῆς Χριστιανικῆς Εὐρώπης. Εὑρισκόμεθα κοντά εἰς τούς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι λαμβάνουν τάς ἀποφάσεις διά τό μέλλον τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως καί θά σταθῶμεν πλησίον τῆς Προεδρίας τῆς Ἑλλάδος, προσευχόμενοι νά ἀντιμετωπίσῃ μέ πνεῦμα ἀγάπης καί ἑνότητος τά δύσκολα προβλήματα τά ὁποῖα θά ἀντιμετωπίσῃ (εὐρωστρατός, κυπριακόν πρόβλημα κ.λπ.). Τό σύνθημά μας δέν πρέπει νά εἶναι ἄλλο παρά «ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΙΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΥΡΩΠΗ»!
† Ὁ Ἀθηνῶν Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Δ Ο Υ Λ Ο Σ, Πρόεδρος
† Ὁ Ζιχνῶν καί Νευροκοπίου Σπυρίδων
† Ὁ Μαρωνείας και Κομοτηνῆς Δαμασκηνός
† Ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος
† Ὁ Παραμυθίας, Φιλιατῶν καί Γηρομερίου Τίτος
† Ὁ Ἰωαννίνων Θεόκλητος
† Ὁ Γρεβενῶν Σέργιος
† Ὁ Θηβῶν καί Λεβαδείας Ἱερώνυμος
† Ὁ Μαντινείας καί Κυνουρίας Ἀλέξανδρος
† Ὁ Θήρας, Ἀμοργοῦ καί Νήσων Παντελεήμων
† Ὁ Ἀργολίδος Ἰάκωβος
† Ὁ Φωκίδος Ἀθηναγόρας
† Ὁ Ἄρτης Ἰγνάτιος
