Σεβασμιώτατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Κατά κοινήν ὁμολογίαν ζῶμεν σήμερον καί κινούμεθα ἐντός μιᾶς συνεχῶς μεταβαλλομένης κοινωνίας καί μάλιστα διά μεταβολῶν συχνάκις λίαν ἀλλοτριωτικῶν, γεγονός τό ὁποῖον ἐπιβάλλει εἰς ἡμᾶς τήν ἀνάγκην ἀνασυντάξεως τῶν δυνάμεων ἡμῶν, δηλονότι τοῦ Κλήρου καί τοῦ λαοῦ ἡμῶν. Καί ὁ μέν Κλήρος συσπειροῦται κανονικῶς περί τόν Ἐπίσκοπον καί Ποιμενάρχην αὐτοῦ καί ἰδιαιτέρως διά τῶν Ἱερατικῶν Συνάξεων χαράσσονται αἱ κατευθυντήριοι γραμμαί καί δίδονται αἱ ἀπαιτούμεναι ὁδηγίαι. Ὑπάρχει ὅμως καί τό λαϊκόν στοιχεῖον, τό ὁποῖον καί ἀποτελεῖ τήν συντριπτικήν πλειονοψηφίαν, ἐκπροσωπούμενον ἁπλῶς διά τεσσάρων μελῶν εἰς τό Ἐκκλησιαστικόν Συμβούλιον ἑκάστης Ἐνορίας, διοριζομένων κατά τά τελευταῖα ἔτη (εἰς ὡρισμένας περιπτώσεις) καί γυναικῶν εἰς τήν σύνθεσιν αὐτοῦ, κίνησις ἥτις ἐθεωρήθη ὡς σημαντικόν βῆμα προόδου καί ἐκσυγχρονισμοῦ, ἀποσπάσασα λίαν εὐμενῆ σχόλια. Παρά ταῦτα ἡ μεγίστη πλειονοψηφία (ἄν ὄχι τό σύνολον) τῶν λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας παραμένει εἰσέτι ἀνενεργός, ὡς πρός τά Ἐκκλησιαστικά δρώμενα ἑκάστης Ἐνορίας.
Καί ὅμως εἰς τήν ζωήν τῆς πρώτης Ἐκκλησίας τά πράγματα ἦσαν διαφορετικά. Ἐλειτούργει εἰς ὅλας τάς διαστάσεις αὐτῆς ἡ ἔννοια τῆς «κοινότητος» καί ὡς ἐκ τούτου οἱ λαϊκοί ἀδελφοί συμμετεῖχον ἐνεργῶς εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐνορίας καταθέτοντες τά τάλαντα καί τά χαρίσματα αὐτῶν ὑπό τήν μορφήν διακονίας καί προσφορᾶς ἐντός τῆς ὑποδειγματικῶς καί αὐθεντικῶς λειτουργούσης τότε Ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος καί ἔχοντες σαφῆ συνείδησιν τοῦ γεγονότος ὅτι ἀποτελοῦν «βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον καί λαόν εἰς περιποίησιν τοῦ Θεοῦ» (πρβλ. Α΄ Πέτρου, Β΄, 9).
Τοῦτο δέ ἐκτός τῆς ἐννοίας ὅτι πᾶς Χριστιανός, ἀνήκων διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος εἰς τό νέον τοῦτο ἱερατικόν γένος, ὀφείλει νά προσφέρῃ ἑαυτόν «θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ» (Ρωμ. ΙΒ΄, 1) ἔχει καί τήν ἔννοιαν ὅτι πᾶν μέλος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πολυτιμότατον καί ἔχει μεγίστην εὐθύνην ἐντός τοῦ σώματος Αὐτῆς, ὑπό τήν ἀπαραίτητον ἐπισήμανσιν ὅτι ἡ συμμετοχή τῶν λαϊκῶν ἐν τῇ διοικήσει τῆς Ἐκκλησίας οὐδέποτε ἀπετέλεσε αὐτοδίκαιον καί αὐτονόητον δικαίωμα αὐτῶν. Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι πρῶτον καί ἐν συνεχείᾳ ὁ τῶν Ἐπισκόπων Σύλλογος ἔδωσαν ἤ ἔδιδον κατά καιρούς ἔνια δικαιώματα εἰς τούς λαϊκούς, ὅσα καί οἷα ἔκρινον.
Ἡ ἀπόστασις αὕτη ὅμως τῶν λαϊκῶν ἀδελφῶν ἀπό τήν διοίκησιν τῆς Ἐκκλησίας ἐν σχέσει πρός τό λαϊκόν κύτταρον Αὐτῆς, ἤτοι τήν Ἐνορίαν, ἔχει προκαλέσει σύν τῷ χρόνῳ εἰς αὐτούς μίαν σχετικήν ἀδιαφορίαν ὡς πρός τήν ζῶσαν καί ἐνεργόν συμμετοχήν αὐτῶν εἰς τήν πολυσχιδῆ δραστηριότητα τῆς Ἐνορίας.
Ὅθεν ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐπιθυμοῦσα ἵνα ἐξεύρῃ τρόπους ἀναθερμάνσεως τῆς σχέσεως τῶν πιστῶν μετά της Ἐνορίας καί δραστηριοποιήσεως αὐτῶν εἰς τήν πραγματοποίησιν τῶν ποικίλων ἐκδηλώσεων αὐτῆς, κατά τήν Συνεδρίαν Αὐτῆς τῆς 11ης ὑπερμεσοῦντος μηνός Ἰανουαρίου ἐ.ἔ., ἐξήτασε τό θέμα τῆς συγκλήσεως Κληρικολαϊκῶν Συνελεύσεων τόσον κατά Ἱεράς Μητροπόλεις ὅσον καί κατά Ἐνορίας, τοὐλάχιστον τῶν πόλεων καί τῶν μεγάλων κωμοπόλεων, καί ἀπεφάσισεν, ὅπως, ἀπευθύνουσα ὑμῖν τήν παραινετικήν ταύτην Ἐγκύκλιον παρακαλέσῃ ὑμᾶς, ἵνα, κατά τήν διακρίνουσαν ὑμᾶς ποιμαντικήν μέριμναν καί κρίσιν καί ἀναλόγως τῶν ἑκασταχοῦ ἐπικρατουσῶν συνθηκῶν, προβῆτε εἰς τήν πραγματοποίησιν Κληρικολαϊκῶν Συνάξεων, εἴτε κατά περιοχάς εἴτε κατά Ἐνορίας, κατόπιν ἀσφαλῶς τῆς καταλλήλου προετοιμασίας καί τῆς κατά τό δυνατόν καλυτέρας διοργανώσεως.
Ἤδη ἐν τοῖς ὁρίοις τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν ἔχει ἐφαρμοσθῆ, καί ἀπό ἑξαετίας λειτουργεῖ λίαν ἐπιτυχῶς, ὁ θεσμός οὗτος τῶν Κληρικολαϊκῶν Συνελεύσεων. Εἰς τάς ἐν λόγῳ Συνελεύσεις αἵτινες συγκαλοῦνται ὑπό τήν εὐθύνην καί προεδρίαν τοῦ Προέδρου τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου, συμμετέχουν οἱ Ἱερεῖς καί, ἐάν ὑπάρχῃ, ὁ Διάκονος τοῦ Ναοῦ, οἱ Ἱεροψάλται καί τό προσωπικόν αὐτοῦ, οἱ Κατηχηταί καί αἱ Κατηχήτριαι, αἱ κυρίαι τῆς Χριστιανικῆς Ἀλληλεγγύης, καθώς καί πάντες οἱ ἐργαζόμενοι ἤ διακονοῦντες ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ. Ἐγκαίρως διά τακτικῶν γραπτῶν καί προφορικῶν Ἀνακοινώσεων καλοῦνται ἅπαντες οἱ Ἐνορῖται, ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐξαιρέσεως, διά νά συμμετάσχουν εἰς αὐτάς καί νά ἐκφράσουν τάς ἀπόψεις των ἐπί καθαρῶς Ἐνοριακῶν θεμάτων ἐνῷ συγχρόνως ἐνημερώνονται διά τό ἐπιτελεσθέν καί διά τό προγραμματιζόμενον ἔργον τῆς Ἐνορίας.
Θεωροῦμεν μᾶλλον ἤ βέβαιον ὅτι αἱ Κληρικολαϊκαί αὗται Συνελεύσεις θά συμβάλουν τά μέγιστα εἰς τήν ἐν πνεύματι ἀγάπης καί συνεργασίας πρόοδον τοῦ λειτουργικοῦ, κατηχητικοῦ, κοινωνικοῦ καί ἐν γένει ποιμαντικοῦ ἔργου τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας ἐπ’ ἀγαθῷ καί ὠφελείᾳ τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν λαοῦ, ὅστις πάντοτε μετ’ ἀπολύτου ἐμπιστοσύνης και ἱεροῦ ἐνθουσιασμοῦ ἀνταποκρίνεται εἰς τάς πρωτοβουλίας καί τάς προσκλήσεις τῶν ποιμένων του.
Ἐπί δέ τούτοις, κατασπαζόμενοι ὑμᾶς ἐν Κυρίῳ, διατελοῦμεν μετ' ἀγάπης.
† Ὁ Ἀθηνῶν Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Δ Ο Υ Λ Ο Σ, Πρόεδρος
† Ὁ Ξάνθης καί Περιθεωρίου Παντελεήμων
† Ὁ Ἐλασσῶνος Βασίλειος
† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος
† Ὁ Καστορίας Σεραφείμ
† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν καί Ἑορδαίας Θεόκλητος
† Ὁ Κασσανδρείας Νικόδημος
† Ὁ Σύρου, Τήνου, Ἄνδρου, Κέας καί Μήλου Δωρόθεος
† Ὁ Χαλκίδος Χρυσόστομος
† Ὁ Νέας Σμύρνης Συμεών
† Ὁ Κερκύρας καί Παξῶν Νεκτάριος
† Ὁ Γλυφάδας Παῦλος
† Ὁ Θήρας, Ἀμοργοῦ καί Νήσων Ἐπιφάνιος
