Πρωτ. 836
Ἀριθμ. Ἀθήνῃσι 20ῇ Φεβρουαρίου 2006
Διεκπ. 511
Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ 2 8 3 2
Πρός
Τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
Τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Θέμα: «Περί τῶν Ἱερατικῶν Κλίσεων».
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
1. Ἡ ἄμεση προσωπική συνάντηση κάθε ἀνθρώπου μέ τόν Ἀναστάντα Χριστό, εἶναι βασική ἐπιδίωξη τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Καί ἐπειδή αὐτή ἡ προσωπική συνάντηση ἔχει τόση σημασία γιά τή σωτηρία μας, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μᾶς προσφέρει ἕναν τρόπο, μιά πορεία πού κάνει δυνατή αὐτή τή συνάντηση γιά ὅποιον τήν ἀκολουθήσει συνειδητά. Ἡ πορεία αὐτή ἀναπτύσσεται λειτουργικά στήν εὐλογημένη περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς πού διανύουμε ἤδη, καθώς εὑρισκόμεθα ἀκριβῶς στό μέσο αὐτῆς τῆς πνευματικῆς περιόδου, σήμερα Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως.
Σ’ αὐτή ἀκριβῶς τή χρονική στιγμή τῆς πορείας μας πρός τήν συνάντηση μέ τόν Ἀναστημένο Χριστό, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει ἐνώπιόν μας τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου μας γιά νά τόν προσκυνήσουμε καί γιά νά μᾶς ἐνθαρρύνει νά συνεχίσουμε στή δύσκολη αὐτή πνευματική πορεία τῆς νηστείας τῶν σαράντα ἡμερῶν καί ἔτσι ἀνανεωμένοι καί ἐνισχυμένοι πνευματικά ν’ ἀρχίσουμε ἀπό σήμερα νά ἀγωνιζόμεθα γιά τό ὑπόλοιπο ἥμισυ τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς.
2. Αὐτή λοιπόν τήν ἑβδομάδα πού διανύσαμε (Γ’ Νηστειῶν) καί κορυφώνεται σήμερα, Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, μέ Ἀπόφασή της, ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἔχει ἀφιερώσει στίς Ἱερατικές Κλίσεις. Καί δέν θά μποροῦσε νά εἶναι ἄλλη Κυριακή, παρά αὐτή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ὅπου προβάλλεται ἐνώπιόν μας τό «ζωηφόρον φυτόν», ὁ Τίμιος Σταυρός τοῦ Κυρίου μας, γιά νά ὑπογραμμισθεῖ σέ ὅλους μας ὅτι ἡ Ἱερωσύνη εἶναι Σταυροαναστάσιμη διακονία καί ἀποτελεῖ βίωση τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ. Ἑπομένως ἡ σημερινή Κυριακή μᾶς προσφέρει τήν εὐλογημένη εὐκαιρία καί ἀφορμή γιά ἐκτενῆ προσευχή καί δέηση γιά τήν προσέλευση καί εἴσοδο ἀξίων ὑποψηφίων Κληρικῶν στή μεγάλη Ἱερατική οἰκογένεια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Ἡ Ἱερωσύνη εἶναι μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας. Χωρίς τό μυστήριο τῆς Ἱερωσύνης οὔτε «σωτηρία ἐστίν ἡμῖν, οὔτε τῶν ἐπηγγελμένων ἐστί τυχεῖν ἀγαθῶν» διδάσκει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος.
Καί ἀπερίγραπτα μεγάλη ἡ τιμή πού γίνεται στόν ἄνθρωπο, τόν ὁποῖο ἀξιώνει ὁ Θεός νά γίνει Ἱερεύς Του. Ἡ Ἱερωσύνη εἶναι ἀκόμη χάρισμα καί δωρεά. Καί χάρισμα σημαίνει κάτι πού μᾶς δίδεται κατά χάριν καί παρ’ ἀξίαν. Κανείς δέν δικαιοῦται τό χάρισμα. Οὔτε μπορεῖ νά τό ἀπαιτήσει ἤ νά τό ἐξαγοράσει. Ὅποιος καί ἄν εἶναι, ὅσα προσόντα καί ἄν διαθέτει, «οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τήν τιμήν, ἀλλά καλούμενος ὑπό τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καί Ἀαρών» (Ἑβρ. 5,4).
Λαμβάνοντας ὁ ὑποψήφιος Ἱερεύς, τό χάρισμα τῆς Ἱερωσύνης κατά τήν ὥρα τῆς χειροτονίας του, συμμετέχει στό «ἔργον διακονίας» τοῦ Χριστοῦ (Ἐφ. 4,12), πού σημαίνει ὑπηρεσία, οὐσιαστική προσφορά πρός τόν πλησίον, πρός τούς ἀδελφούς μας, τούς ὁποίους ὡς Κληρικοί ἀναλαμβάνουμε νά διακονήσουμε. Τό ἔργον τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο εἶναι προσφορά καί διακονία· «ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι» εἶπε ὁ ἴδιος, «ἀλλά διακονῆσαι καί δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν» (Μαρκ. 10,). Εἶναι καί θά παραμένει ἐν μέσω τῆς Ἐκκλησίας Του «ὡς ὁ διακονῶν» (Λουκ. 22, 27). Πολλοί Ἱερεῖς μας φέρουν ἕναν ἐπιστήθιο Σταυρό. Αὐτός ὁ Σταυρός δέν εἶναι ἕνα πολύτιμο στολίδι-Κόσμημα, ἀλλά εἶναι κατ’ ἐξοχήν σύμβολο αὐταπάρνησης, προσφορᾶς καί θυσιαστικῆς διακονίας. Καί αὐτό τό ἔργο διακονίας καταγράφεται στό πρόσωπο τοῦ καλοῦ Ποιμένος, τοῦ Ἀρχιποίμενος Κυρίου μας πού φθάνει μέχρι τήν αὐτοθυσία «ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων» (Ἰωάν. 10,11), ἐπαναμβάνεται δέ καί στή ζωή καί τό ἔργο τῶν Ἀποστόλων: «ἐν ὑπομονῆ πολλῆ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στεναχωρίαις, ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις ἐν κόποις...» (Β’ Κορ. 6, 4-5).
Ἡ Ἱερωσύνη δέν μᾶς δίνει τό δικαίωμα νά διεκδικοῦμε προνόμια καί ἀνέσεις. Ἀποτελεῖ ἔργον Χριστοῦ πού συνεπάγεται κόπους, θυσίες καί ὄχι σπάνια τή χλεύη τοῦ κόσμου.
3. Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, πάντοτε, ἀλλά ἰδιαίτερα σήμερα χρειάζεται ἀξίους Ἱερεῖς, ἐργάτες τοῦ Θείου Ἀμπελῶνος, ἐργάτες πού ὁ Κύριος «ἐκβάλλει εἰς τόν θερισμόν...». Ναί, χρειαζόμεθα, ὡς ἀγωνιζομένη ἐν τῷ κόσμῳ Ἐκκλησία, Ἱερεῖς ζηλωτές, ἐναρέτους, ἀφιλάργυρους, ἀνιδιοτελεῖς, μορφωμένους μέ γνήσιο Ἱερατικόν ἦθος. Καί προσευχόμεθα στόν Κύριό μας θερμά γι’ αὐτό· ν’ ἀναδειχθοῦν ἄξιοι Κληρικοί στόν Ἀμπελῶνα Του. Δόξα τῷ Θεῷ, ἔχουμε καλούς Κληρικούς. Μᾶς χρειάζονται ὅμως περισσότεροι στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.
Γι’ αὐτό εἶναι ἀνάγκη ὅλοι μας νά φροντίσουμε γιά τήν καλλιέργεια τῶν Ἱερατικῶν Κλίσεων στίς ψυχές τῶν εὐσεβῶν νέων μας, πού ἀγαποῦν τήν Ἐκκλησία, πού ἀγαποῦν τό τιμημένο ράσο καί ὁραματίζονται νά διακονήσουν τό Ἱερό Θυσιαστήριο μέ ὑψηλά κίνητρα καί ὄχι μέ κατώτερες βλέψεις. Ἡ ἀνάγκη γιά κατάλληλους πνευματικούς ὁδηγούς καί ποιμένες εἶναι ἐπείγουσα καί ἐπιτακτική. Εἶναι ἕνα ὕψιστο χρέος, πού βαρύνει ὅλους μας. Αὐτό δέν εἶναι μία ὑπερβολή. Ὅλοι πρέπει νά βοηθήσουμε στήν ἀνάδειξη καλῶν καί ἀξίων λειτουργῶν τῆς Ἐκκλησίας. Νά προσευχόμεθα θερμά καί ἐγκάρδια καί γιά τούς εὐσεβεῖς γονεῖς καί ἰδιαίτερα τίς χριστιανές μητέρες νά τίς ἀξιώσει ὁ Θεός νά προσφέρουν ἕνα παιδί τους στή διακονία τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου.
Καλοῦμε ἐπίσης καί τίς νέες χριστιανές κοπέλλες νά μή διστάζουν νά ἔλθουν εἰς «γάμου κοινωνίαν» μέ ἕνα νέο, ὁ ὁποῖος ἐκδηλώνει τήν ἐπιθυμία τῆς Ἱερωσύνης. Νά εἶναι βέβαιες ὅτι δέν θά στερηθοῦν τήν εὐλογημένη χαρά τῆς συζυγικῆς καί οἰκογενειακῆς ζωῆς. Θά ἔχουν πλούσια τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, κοντά στόν Ἱερέα σύζυγό τους, ὡς Πρεσβυτέρες, νά διακονήσουν στό εὐρύτερο ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἄς συνειδητοποιήσουμε τήν σπουδαιότητα καί τήν προτεραιότητα τοῦ θέματος. Δέν εἶναι σωστό νά διαμαρτυρόμαστε μόνον, ὅτι δέν ἔχουμε Ἐφημερίους στά χωριά μας, ὅταν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δέν συμβάλαμε νά ὑπάρχουν νέοι εὐσεβεῖς γιά νά γίνουν Κληρικοί ἐνάρετοι.
4. Ἐλπίζομεν ὅτι θά εἰσακουσθεῖ σήμερα, ἀπό ὅλους τούς εὐλογημένους χριστιανούς, ἡ ἱκεσία τῆς ποιμαίνουσας Ἐκκλησίας πρός τόν Δοτῆρα παντός ἀγαθοῦ, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, γιά νά ἀναδείξει νέους Ἱερεῖς στήν Ἐκκλησία Του. Ἱερεῖς πιστούς, εὐλαβεῖς, κατηρτισμένους, διδακτικούς, ἀξίους οἰκονόμους τῶν Μυστηρίων Του.
Σᾶς εὐλογοῦμεν πατρικῶς καί εὐχόμεθα ἐκ μέσης καρδίας, ὅπως «ἡ ἀήττητος καί ἀκατάλυτος καί θεία Δύναμις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ» σᾶς ἐνισχύει καί κατά τό ὑπόλοιπον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, γιά ν’ ἀξιωθοῦμε ὅλοι «ἀκατακρίτως φθᾶσαι καί προσκυνῆσαι» τά σεπτά πάθη τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν Ἁγίαν Αὐτοῦ Ἀνάστασιν.
† Ὁ Ἀθηνῶν Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Δ Ο Υ Λ Ο Σ, Πρόεδρος
† Ὁ Μεσσηνίας Χρυσόστομος
† Ὁ Κορίνθου Παντελεήμων
† Ὁ Τριφυλίας καί Ὀλυμπίας Στέφανος
† Ὁ Σερρῶν καί Νιγρίτης Θεολόγος
† Ὁ Σιδηροκάστρου Μακάριος
† Ὁ Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Ἰωήλ
† Ὁ Ζιχνῶν καί Νευροκοπίου Ἱερόθεος
† Ὁ Ἐλευθερουπόλεως Χρυσόστομος
† Ὁ Σερβίων καί Κοζάνης Παῦλος
† Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Νικόλαος
† Ὁ Πατρῶν Χρυσόστομος
† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ
Ὁ Ἀρχιγραμματεύς
† Ὁ Χριστιανουπόλεως Σεραφείμ
Ἀκριβές Ἀντίγραφον
Ὁ Ἀρχιγραμματεύς
† Ὁ Χριστιανουπόλεως Σεραφείμ
