Αριθμ. Πρωτ. 2035
Αριθμ. Διεκπ. 1105
Αθήνησι 7ῃ Ἀπριλίου 2011
Πρός
Τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
Τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Θέμα : «Περί αἱμοδοσίας».
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Στήν ὑμνογραφία τοῦ Ἐπιταφίου Θρήνου ἡ Ἐκκλησία μας ἀξιοποιεῖ μίαν εἰκόνα ἀπό τόν φυσικό κόσμο, γεμάτη ὑπερβάλλουσα ἀγάπη καί στοργή, γιά νά μᾶς μεταδώσει τό μεγαλεῖο τοῦ Θείου Πάθους: «Ὥσπερ πελεκάν, τετρωμένος τήν πλευράν σου Λόγε, σούς θανόντας παῖδας ἐζώωσας, ἐπιστάξας ζωτικούς αὐτοῖς κρουνούς». Ὁ ἱερός ὑμνῳδός παραβάλλει τή θυσία τοῦ Κυρίου μας μέ ἐκείνη τοῦ πελεκάνου, ὁ ὁποῖος τρυπᾶ μέ τό ράμφος τό ἴδιο του τό στῆθος, γιά νά ἐνσταλάξει στή συνέχεια τό αἷμά του στό στόμα τῶν νεοσσῶν του καί νά τούς κρατήσει στή ζωή. Κατά παρόμοιο τρόπο καί μέ τήν ἄφραστη φιλανθρωπία Του, ὁ ποιήσας «ἐξ ἑνός αἵματος πᾶν γένος ἀνθρώπων» (Πράξ. ιζ’, 26), συγκαταβαίνει ὥστε ἀπό τήν τετρωμένη Του πλευρά νά ρεύσει «ὑπέρ ἡμῶν καί πολλῶν ἐκχυνόμενον» τό ἀντίδοτο τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, προσφέροντας τό Ἄχραντο καί Ζωήρρυτο Αἷμά Του γιά τή θεραπεία τῶν ἀνθρώπων.
Μέ τήν ἐθελοντική αἱμοδοσία δίνεται ἡ δυνατότητα στόν σημερινό πιστό νά μιμηθεῖ ἔμπρακτα, καί μέ αὐτόν τόν τρόπο, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος πρῶτος προσέφερε τό αἷμά Του γιά τή σωτηρία καί τή ζωή ὅλων μας. Σέ ἕνα κόσμο ὑπερπερίσσειας καταναλωτικῶν ἀγαθῶν, ἀλλά πνευματικῆς καί κυριολεκτικῆς ἀναιμίας, ἡ ἐν Χριστῷ ζωή εἶναι μετάγγιση καί κοινώνηση τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον καί τό αἷμα ἡ ζωοδότις καί ζωογόνος ἀπόδειξη αὐτῆς τῆς ἀγάπης.
Τό αἷμα, κύριο λειτουργικό συστατικό τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς, μέ τήν ὁποία συνυφασμένο μᾶς δόθηκε ἀπό τόν Δημιουργό Θεό, δέν παρασκευάζεται οὔτε πίπτει ἐξ οὐρανοῦ, ἀλλά μόνο προσφέρεται ἀπό ἄνθρωπο πρός τόν συνάνθρωπό του. Ἐξαρτᾶται ἁπλῶς ἀπό τή θέληση τοῦ καθενός νά στρέψει τό βλέμμα του στόν διπλανό του καί νά γίνει μιμητής τοῦ Κυρίου, «τῷ ἰδίῳ Αὐτοῦ αἵματι» Λυτρωτῆ καί Σωτήρα μας. Eἴτε σέ περιπτώσεις ἀτυχημάτων καί παροδικῶν χειρουργικῶν ἐπεμβάσεων, εἴτε σέ χρόνια νοσήματα, ἡ αἱμοδοσία ἀποτελεῖ καθημερινή ἀνάγκη γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας καί τή σωτηρία τῆς ζωῆς. Λόγῳ ἀδυναμίας, ἡ καρδιά μας συχνά σκληρύνεται καί στεκόμαστε μέ ψυχρότητα στήν ἀγωνία τοῦ διπλανοῦ μας. Ὅταν ὅμως πρόκειται γιά δικό μας ἄνθρωπο, τότε συνειδητοποιοῦμε τό ἔλλειμμά μας. Στό κάλεσμα αὐτό τῆς ἀγάπης, πού διακρατεῖ καί διέπει τήν ἴδια τή ζωή καί συνδέει τίς ψυχές ἀκατάλυτα, ἡ ἔμπρακτη μέριμνα πρός τούς ἀδελφούς μας συνιστᾶ ἀδιάψευστο κριτήριο ἀλήθειας καί γνησιότητας τῆς Πίστεως κατά τό πρότυπο καί τήν παρακαταθήκη τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος στήν ἐντέλεια τῆς ἀγάπης καί τῆς φιλανθρωπίας μᾶς παρέστησε τό ὑπόδειγμα.
Ὁ κάθε πιστός δέχεται τήν ἐμπειρία αὐτῆς τῆς θεοπαρόχου εὐεργεσίας τήν ἱερή στιγμή τῆς Μεταλήψεως κατά τό Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὅταν ὁ οἶνος τῆς σωτηρίας καί πανακήρατον Αἷμα τοῦ Κυρίου μας κοινωνεῖται καί διοχετεύεται «εἰς πάντας ἁρμούς, εἰς νεφρούς, εἰς καρδίαν» καί μεταγγίζεται στίς φλέβες τῶν πιστῶν, καταλύοντας ἔτσι κάθε διαχωριστικό δεσμό αἵματος, «ἵνα πάντες ἕν ὦσι» «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ».
Ἀπό ἀγάπη γιά τόν Θεό καί τόν πλησίον μας καλούμαστε λοιπόν καί ἐμεῖς, ἐφόσον ἡ κατάσταση τῆς ὑγείας μας τό ἐπιτρέπει, νά δώσουμε λίγο ἀπό τό αἷμά μας καί νά προσφέρουμε τό ἀνεκτίμητο αὐτό ἀγαθό, καθώς μέ μία φιάλη αἵματος μπορεῖ νά σωθεῖ ἕνας συνάνθρωπός μας. Ἄν μάλιστα ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς ἔδωσε τήν ἐντολή νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, σέ βαθμό πού νά θυσιάζουμε γιά τούς ἀδελφούς μας ἀκόμα καί τήν ἴδια μας τή ζωή (πρβλ. Ἰω. ιε’, 12-13, Α΄ Ἰω. γ’, 16), τότε κατανοοῦμε τήν ὑψίστη σημασία τῆς αἱμοδοσίας ὡς πράξεως ἀγάπης.
Ἄς δείξουμε ἑπομένως ὅλοι μας περισσότερη ἐπιμέλεια, εὐαισθησία καί προθυμία ἀπέναντι σέ αὐτό τό τόσο ἁπλό ἔργο ἀγάπης καί φιλανθρωπίας, ἀλλά μεγάλης ζωτικῆς καί εὐεργετικῆς σπουδαιότητας. Ἄς ἐντάξουμε τήν αἱμοδοσία στό πρόγραμμα τῆς ζωῆς μας, ἐνθυμούμενοι καί τήν προτροπή τοῦ Εὐαγγελιστῆ τῆς ἀγάπης: «Τεκνία, μή ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδέ τῇ γλώσσῃ ἀλλά ἐν ἔργῳ καί ἀληθείᾳ» (Α' Ἰω. γ’, 18).
Εὐχόμαστε ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί «τῆς καρδίας ἡμῶν», ὁ ὁποῖος «διῆλθεν εὐεργετῶν καί ἰώμενος» (Πράξ. ι’, 38), νά ἐκχέει πλούσια τά ἐλέη Του καί τίς εὐεργεσίες πρός κάθε ἄνθρωπο καί ἡ Χάρις Του νά κατευθύνει τά διαβήματά μας «πρός πᾶν ἔργον ἀγαθόν».
† Ὁ Ἀθηνῶν ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Πρόεδρος
† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος
† Ὁ Καστορίας Σεραφείμ
† Ὁ Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ
† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν καί Ἑορδαίας Θεόκλητος
† Ὁ Κασσανδρείας Νικόδημος
† Ὁ Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης Ἐφραίμ
† Ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ
† Ὁ Σερρῶν καί Νιγρίτης Θεολόγος
† Ὁ Σύρου, Τήνου, Ἄνδρου, Κέας καί Μήλου Δωρόθεος
† Ὁ Σιδηροκάστρου Μακάριος
† Ὁ Χαλκίδος Χρυσόστομος
† Ὁ Νέας Σμύρνης Συμεών
