Ἀριθμ. Πρωτ. 856
Ἀριθμ. Διεκπ. 492
Ἀθήνῃσι 9ῃ Φεβρουαρίου 2011
Πρός
Τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
Τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Θέμα: «Περί τῶν Ἱερατικῶν Κλίσεων».
Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά,
Ἔχοντας διανύσει τό ἥμισυ τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία σήμερα, Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, τιμᾶ καί προσκυνεῖ τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόν ὑψώνει καί τόν προβάλλει, ὁρόσημο πίστεως καί ἐλπίδος γιά κάθε χριστιανό, ὁ ὁποῖος ἀγωνίζεται τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως. Παράλληλα, ἡ Ἐκκλησία σήμερα ἐνθυμεῖται τίς ἱερατικές κλίσεις καί δοξάζει τόν Κύριο πού ἐμπνέει στίς καρδιές νέων ἀνθρώπων τόν κατά Θεόν ζῆλο καί τήν ἔφεση τῆς διακονίας τοῦ Ἁγίου Θυσιαστηρίου.
Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ γιά μερικούς σκάνδαλο ἤ μωρία, γιά τούς πιστούς ὅμως χριστιανούς εἶναι, κατά τήν ρήση τοῦ ἀποστόλου Παύλου, «Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία» (πρβλ. Α΄ Κορ. 1, 22-24). Ἀναλόγως ἀντιμετωπίζεται καί ἡ ἱερωσύνη, ἡ ζωή τοῦ κληρικοῦ καί ἡ προσφορά του στόν κόσμο, ἀπό ὅσους δέν μποροῦν ἤ δέν ἐπιθυμοῦν νά ἀποδεχθοῦν τήν σημασία της. Ὄντως, προκειμένου νά ἀφιερώσει κανείς τήν ζωή του στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ, χρειάζεται νά διαθέτει βαθειά πίστη καί ἀγάπη πρός τόν Θεό καί πρός τόν πλησίον, ὥστε νά ἀποδέχεται καί αὐτήν ἀκόμη τήν αὐτοθυσία. Ἀκόμα περισσότερο ἀπαιτεῖται διαρκής προσπάθεια, προκειμένου νἀ ἀντεπεξέλθει στίς ἀπαιτήσεις τῆς ἱερατικῆς κλίσεως, καί βοήθεια, τήν ὁποία μόνον ὁ Θεός μπορεῖ νά παράσχει. Σέ μία κοινωνία ὅμως, στήν ὁποία καθημερινῶς καί παντοιοτρόπως καλλιεργεῖται ὡς στάση ζωῆς ὁ ἀτομοκεντρισμός καί τό συμφέρον, δέν εἶναι εὔκολο νά κανανοηθοῦν ἀπό ὅλους οἱ ἀπαραίτητες γιά τό ἱερατικό λειτούργημα προϋποθέσεις καί ἀρετές.
Ζοῦμε σέ ἐποχή, κατά τήν ὁποία κυριαρχεῖ ἡ ἀβεβαιότητα γιά τό μέλλον, ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀγωνία γιά τό αὔριο. Ἡ κατάσταση αὐτή ἀφορᾶ στό σύνολο τῆς κοινωνίας καί ὀφείλεται κυρίως σέ πνευματικά αἴτια, καί ἄγνοια ἤ πολεμική πρός τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ ἔλλειψη ἀγάπης, ἀλληλεγγύης καί ἀνθρωπιᾶς, ἡ ἔξαρση τοῦ ἀτομοκεντρισμοῦ καί ἡ ἀλόγιστη προσπάθεια κορεσμοῦ τῶν ὑλικῶν ἐπιθυμιῶν καί σαρκικῶν ἀπολαύσεων, εὐθύνονται πρωτογενῶς γιά τήν πολυδιάσπαση τῆς κοινωνίας, γιά τήν ἐκμετάλλευση, γιά τά ποικίλα ἀδιέξοδα. Αὐτή ἡ ἐσωτερική ἀγωνία σχεδόν τοῦ καθενός, ἡ αἴσθηση τῆς προσωπικῆς του ἀδυναμίας καί ἡ ἀνάγκη γιά λύτρωση ἀπό τά κάθε εἴδους δεινά, ἀποτελοῦν κοινό χαρακτηριστικό τῶν περισσότερων ἀνθρώπων, ἀκόμα καί ὅσων θεωροῦν τόν ἑαυτό τους ὡς μέλος τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐκεῖνο πού λησμονοῦν σήμερα οἱ ἄνθρωποι εἶναι, ὅτι ἡ λύτρωση ἀπό τά δεινά τῆς καθημερινότητας καί ἡ πνευματική ἴαση ἐπιτυγχάνεται μόνον ἐάν ἀποφασίσουν συνειδητά νά φροντίσουν γιά τήν θεραπεία ὅλων αὐτῶν τῶν δεινῶν, ἁπλῶς μέ τήν ἀναζήτηση τῆς πηγῆς τῆς ζωῆς, πού εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.
Ἡ διακονία τοῦ ἱερέως ἀποσκοπεῖ στήν ἀναθέρμανση τῆς ἐλπίδας, τῆς πίστης καί τῆς ἀγάπης στήν ψυχή τοῦ πιστοῦ μέ τήν μετάδοση τοῦ Θείου Λόγου.
Ὁ Ἱερέας ὡς ἄλλος Σαμαρείτης, θά προσφέρει τό χέρι του στόν ταλανιζόμενο πιστό γιά νά λυτρωθεῖ ἀπό τίς θλίψεις καί συμφορές τοῦ βίου, ὡς ἄλλος Παῦλος, θά τοῦ μιλήσει πάλι καί πάλι γιά τίς ἀλήθειες τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης, καί μέ τό παράδειγμά του θά τόν φωτίσει καί ἐφοδιάζοντάς τον μέ τό Εὐαγγέλιο ὡς ἀναπόσπαστο καί ἀδιαφιλονίκητο ὅπλο, θά τόν καταστήσει ἱκανό νά ἀντιμετωπίζει ἀποτελεσματικά τίς ἀντιξοότητες τοῦ βίου.
Ὁ ἱερέας ἀποτελεῖ μετά τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, σημεῖο ἀναφορᾶς γιά τήν κοινωνία. Κατά συνέπεια ἡ ζωή του ὀφείλει νά ἀκολουθεί σταυρική καί ἀναστάσιμη πορεία, μέ μοναδικό προορισμό τήν σωτηρία τῶν πιστῶν πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ἡ Ἐκκλησία. Ὁ ἱερέας ὅμως εἶναι καί ἄνθρωπος. Ἔχει τήν ἀνάγκη τοῦ στηριγμοῦ καί τῆς συνδρομῆς τῶν πιστῶν κατά τήν περίοδο τῆς κλίσεώς του πρίν ἀπό τήν χειροτονία, ἀλλά καί κατά τήν διακονία του ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Θυσιαστηρίου. Ἰδιαιτέρως μάλιστα ὅταν πρόκειται γιά νέο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἀκριβῶς καλεῖται νά ἀντιπαλαίσει τίς ἀντιξοότητες καί δυσκολίες τῆς σύγχρονης ἐποχῆς μέσα στίς ὁποῖες ἀνδρώθηκε.
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἐάν θέλαμε νά συνοψίσουμε σέ δύο μόνον λέξεις τό νόημα καί τό περιεχόμενο τῆς ἱερατικῆς κλίσεως, δέν θά ἐπιλέγαμε προσφορότερες ἀπό τήν ὑπόσχεση καί τήν προσδοκία. Ὑπόσχεση τοῦ κληρικοῦ ὅτι τίθεται ἄνευ ὅρων στή διακονία τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν πεποίθηση ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀρωγός στό δύσκολο ἔργο πού ἀναλαμβάνει. Καί προσδοκία ὅτι θά ἀνταποκριθεῖ στήν παρά Θεοῦ κλήση καί θά παραμείνει πιστός στήν ὑπόσχεσή του. Παράλληλα καί προσδοκία ὅλων τῶν πιστῶν, ὅτι ὁ ἱερέας θά ἀποδειχθεῖ ὁδηγός ἰσάξιος τοῦ Μωυσῆ καί θά τούς ὁδηγήσει μακριά ἀπό τά ἀδιέξοδα καί τόν πνευματικό ὄλεθρο, στήν κατάκτηση τῆς γῆς τῆς ἐπαγγελίας, δηλαδή τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας.
Δέν θά μποροῦσε ἄλλωστε ἡ θυσιαστική ζωή τοῦ κληρικοῦ νά περιγραφεῖ διαφορετικά, ἀφοῦ καί ὁ ἴδιος ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μας ἀποτελεῖ ὑπόσχεση καί προσδοκία: Ὑπόσχεση νίκης κατά τοῦ ἀντικειμένου ἐχθροῦ καί πολεμίου τῆς πίστης καί προσδοκία Ἀναστάσεως γιά ὅσους προστρέχουν σ’ Αὐτόν.
Αὐτῆς τῆς ὑπόσχεσης καί τῆς προσδοκίας τήν ἐκπλήρωση εὐχόμεθα πατρικῶς γιά κάθε πιστό χριστιανό, πρός δόξαν τοῦ ἁγίου ὀνόματος τοῦ ἐν Τριάδι μόνου Θεοῦ.
† Ὁ Ἀθηνῶν ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Πρόεδρος
† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος
† Ὁ Καστορίας Σεραφείμ
† Ὁ Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ
† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν καί Ἑορδαίας Θεόκλητος
† Ὁ Κασσανδρείας Νικόδημος
† Ὁ Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης Ἐφραίμ
† Ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ
† Ὁ Σερρῶν καί Νιγρίτης Θεολόγος
† Ὁ Σύρου, Τήνου, Ἄνδρου, Κέας καί Μήλου Δωρόθεος
† Ὁ Σιδηροκάστρου Μακάριος
† Ὁ Χαλκίδος Χρυσόστομος
† Ὁ Νέας Σμύρνης Συμεών
