Ἀριθμ. Πρωτ. 2877
Ἀριθμ. Διεκπ. 2551
Παναγιώτατε καί Θειότατε Ἀρχιεπίσκοπε Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικέ Πατριάρχα, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ λίαν ἀγαπητέ καί περιπόθητε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς ἡμῶν Μετριότητος, κύριε Β α ρ θ ο λ ο μ α ῖ ε, τήν Ὑμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα ἐν Κυρίῳ κατασπαζόμενοι ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν.
Ἐλάβομεν καί ἐν Συνεδρίᾳ τῆς περί ἡμᾶς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου ἀνέγνωμεν τό ὑπ’ ἀριθμ. 631 καί ἀπό 8ης Ἰουνίου 2006 ὑμέτερον ἔγγραφον, δι’ οὗ ἡ Ὑμετέρα Παναγιότης ἐπιβεβαιοῖ ὅτι ἡ κανονική ὀργάνωσις καί πολλῷ μᾶλλον ἡ κανονική λειτουργία τῶν ἐν τῇ Διασπορᾷ Ὀρθοδόξων ἐθνικῶν κοινοτήτων ὑπῆρξε πάντοτε κατά τό παρελθόν καί παραμένει συνεχῶς ὀξύ καί πολύπλοκον ζήτημα, ὄχι μόνον διά τήν λυσιτελῆ μέριμναν τῶν ποιμαντικῶν ἀναγκῶν τῆς κατά τόπους Ὀρθοδόξου Διασπορᾶς, ἀλλά καί διά τήν ὀρθήν ἐν ἑνότητι λειτουργίαν τῶν διορθοδόξων σχέσεων. Αἱ δύο πρόσφατοι Συνελεύσεις τῆς Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου (1990, 1993) ἐπεβεβαίωσαν τάς ὑφισταμένας γνωστάς δυσχερείας διά τήν κατ’ ἀκρίβειαν ὀργάνωσιν, διό καί προωθήθη ἡ κατ’ οἰκονομίαν συμβατική ῥύθμισις τῆς Συνοδικῆς ἐκφράσεως τῆς ποιμαντικῆς ἑνότητος τῶν κατά τόπους ἐθνικῶν διασπορῶν. Δυστυχῶς, αἱ ὁμοφώνως ληφθεῖσαι πανορθόδοξοι αὗται ἀποφάσεις-προτάσεις, αἱ ὁποῖαι θά ἠδύναντο νά συμβάλουν εἰς μίαν προσωρινήν, ἔστω, διευθέτησιν τῆς ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Διασπορᾷ δικαιοδοτικῆς ἀταξίας, ἀθετοῦνται μονομερῶς ἐπί προφανεῖ ζημίᾳ τῆς ἐποικοδομητικῆς συνεργασίας τῶν κατά τόπους ἐθνικῶν διασπορῶν διά τήν ἀπό κοινοῦ ἀντιμετώπισιν τῶν ἀμέσων καί ἐπιτακτικῶν ποιμαντικῶν ἀναγκῶν αὐτῶν καί τῆς καθόλου ἑνότητος, κυρίως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Εἶναι, λοιπόν, προφανές ὅτι τόσον ἡ διαπιστωθεῖσα δυσχέρεια κανονικῆς διευθετήσεως διά πανορθοδόξου συμφωνίας τοῦ σοβαροῦ ζητήματος τῆς κανονικῆς ὀργανώσεως τῆς Ὀρθοδόξου Διασπορᾶς, παρά τάς καταβληθείσας προσπαθείας, ὅσον καί ἡ ἀπροθυμία σεβασμοῦ τῶν ὁμοφώνως ληφθεισῶν κατά τά ὡς ἄνω Πανορθοδόξων Ἀποφάσεων, ἐπί τῷ τέλει «κατανοήσεως τῶν ποιμαντικῶν ἀναγκῶν τῶν ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν», δέν ἐπιτρέπουν τήν χρηστικήν ἤ ἐπιλεκτικήν ἐπίκλησιν ἱερῶν τινων κανόνων, οἱ ὁποῖοι, καίτοι καθώρισαν τήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί πρᾶξιν εἰς τάς σχέσεις τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, δέν ἐτηρήθησαν καί ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Διασπορᾷ, διό καί παρατείνονται ἤ καί ἐντείνονται αἱ ἐν αὐτῇ ἐθνοφυλετικαί συγχύσεις.
Ἡ κατάστασις αὕτη εἶναι πρόδηλον ὅτι ὑποθάλπει ἐκκλησιαστικάς ἀνωμαλίας καί ταλαιπωρίας, ἱκανάς νά διασαλεύσωσι τήν ἑνότητα τῶν ἐμπλεκομένων Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν κυρίως. Διό ἡ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σεβομένη τήν καθιερωμένην διά τῆς συνεποῦς ἐκκλησιαστικῆς πράξεως κανονικήν παράδοσιν περί τά δίκαια τῶν Θρόνων, ἐμμένει εἰς τήν ὑπ’ αὐτῆς ἀναληφθεῖσαν δέσμευσιν διά τήν τήρησιν τῶν ὁμοφώνως ληφθεισῶν περί τῆς Ὀρθοδόξου Διασπορᾶς πανορθοδόξων ἀποφάσεων διά τήν κατ’ οἰκονομίαν κάλυψιν τό γε νῦν ἐπιτακτικῶν ποιμαντικῶν ἀναγκῶν καί πρός πρόληψιν ἤ ἀποτροπήν ἀνεξελέγκτων καί ὁπωσδήποτε ἐπικινδύνων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Διασπορᾷ σχισματικῶν καταστάσεων καί ἐκφράζει ἐνδόμυχον εὐχήν καί σταθεράν βούλησιν ἐμβαθύνσεως καί ἐπισπεύσεως τοῦ διορθοδόξου διαλόγου μέχρι συγκλήσεως τῆς ποθουμένης Πανορθοδόξου Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου εἰς τό θεματολόγιον τῆς ὁποίας ἔχει ἐνταχθῆ ὁμοφώνως καί τό ζήτημα τῆς Ὀρθοδόξου Διασπορᾶς.
Ἐπί δέ τούτοις καί αὖθις τήν Ὑμετέραν Παναγιότητα κατασπαζόμενοι φιλήματι ἀγάπης ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ καί Σωτῆρι ἡμῶν διατελοῦμεν,
Ἀθήνῃσι 2ᾳ Νοεμβρίου 2006
