Ἐξοχώτατε κύριε Πρόεδρε,
Ἀπευθύνομαι πρός τό πρόσωπό σας μετ’ ἄλγους ψυχῆς προκειμένου νά σᾶς ἐκφράσω τή βαθιά ἀγωνία μου σχετικά μέ τή δραματική δοκιμασία τῶν δύο ἀπαχθέντων καί ἔτι ἀγνοουμένων Ἱεραρχῶν στή Συρία, τοῦ ἀγαπητοῦ μας ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βερροίας (Χαλεπίου) καί Ἀλεξανδρέττας κ. Παύλου, μέλους τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας, καί τοῦ Συροϊακωβίτου Ἱεράρχου κ. Γρηγορίου Ἰωάννου Ἰμπραήμ. Ὅπως γνωρίζετε, οἱ δύο Ἀρχιερεῖς ἀπήχθησαν τήν 22α Ἀπριλίου ἐ.ἔ. ἀπό ἐνόπλους πλησίον τῆς τουρκοσυριακῆς μεθορίου, ἐνῶ εὑρίσκοντο καθ’ ὁδόν πρός τό Χαλέπι στό πλαίσιο ἀνθρωπιστικῆς ἀποστολῆς, καί ἔκτοτε ἀγνοοῦνται τά ἴχνη τους. Ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού πληροφορηθήκαμε τή δραματική αὐτή ἐξέλιξη, συναγωνιοῦμε καί προσευχόμεθα νά λάβει σύντομα αἴσιο τέλος μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ.
Ἐκ μέρους τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐπιθυμῶ νά σᾶς ἐκφράσω τήν ἔντονη διαμαρτυρία μας γιά τήν ἀναίτια αὐτή ἔνοπλη ἀπαγωγή καί παράνομη κράτηση τῶν δύο ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν μας, μίαν ὄντως ἀπάνθρωπη καί ἐγκληματική ἐνέργεια. Ἀπευθύνουμε ἔκκληση πρός ὑμᾶς, ὥστε νά σπεύσετε νά ἐνεργήσετε ἁρμοδίως γιά τήν ἄμεση ἀπελευθέρωση τῶν δύο ἀπαχθέντων Ἀρχιερέων καί τή σωτήρια ἔκβαση τῆς ἀλγεινῆς δοκιμασίας τους.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν μπορεῖ καί δέν πρέπει νά γίνεται ἀντικείμενο ἐκμετάλλευσης μεταξύ ἀντιμαχομένων καί νά χρησιμεύει ὡς μοχλός πολιτικῶν πιέσεων ἐκ μέρους ὑπερζηλωτικῶν ὁμάδων μέ φονταμενταλιστικές ἀντιλήψεις. Οἱ διάκονοι τῆς Ἐκκλησίας λειτουργοῦν πάντα ὡς πρέσβεις καί ἀγγελιαφόροι τῆς εἰρήνης, ἰδιαίτερα στίς εὔφλεκτες ζῶνες τοῦ πλανήτη μας, καί ὡς τέτοιοι πρέπει νά ἀντιμετωπίζονται ἀπό ὅλους. Εἶναι πράγματι ἐξαιρετικά ὀδυνηρό κληρικοί τῆς Ἐκκλησίας μας νά ἀντιμετωπίζονται μέ δυσμένεια ἀπό ἀκραίους καί φανατικούς κύκλους σέ χώρα ἡ ὁποία ἀποτέλεσε λίκνο τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ἔμεινε στήν ἱστορία γιά τήν διαθρησκευτική ἀνεκτικότητα καί τήν ἁρμονική συμπόρευση τῶν χριστιανῶν μέ τήν ἀραβική κοινότητα καί τίς ἰσλαμικές ἀρχές. Σ’ αὐτό τό ἔδαφος βλάστησε, στά μέσα του 1ου αἰῶνος, ἡ νέα πραγματικότητα τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας καί μέσα σ’ αὐτό τό πλέγμα τῆς θρησκευτικῆς πολυμορφίας ἡ Ἀντιοχειανή Ἐκκλησία ἔθεσε τά θεμέλια τοῦ ἀνά τόν κόσμον Χριστιανισμοῦ.
Παραλλήλως, θά ἤθελα νά σᾶς ἐκφράσω τήν ἔντονη ἀνησυχία μας γιά τό μέλλον τοῦ πρεσβυγενοῦς καί παλαιφάτου Πατριαρχείου Ἀντιοχείας, μέ τό ὁποῖο μᾶς συνδέουν ἀρραγεῖς ἱστορικοί δεσμοί, καί τούς ὁρατούς κίνδυνους πού ἀπειλοῦν τήν ἑλληνορθόδοξη ἐκκλησιαστική κοινότητα τῆς Συρίας, ὑπό τίς τραγικές συνθῆκες τῆς συριακῆς ἐμφύλιας σύρραξης. Ἀπευθύνουμε πρός ὑμᾶς ἔκκληση γιά τήν προστασία του καί τή διαφύλαξη τῆς χριστιανικῆς κληρονομιᾶς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στή συριακή ἐπικράτεια. Ἀποτελεῖ ἀνοσιούργημα ἔναντι τῆς ἱστορίας ὁποιαδήποτε τραγική πιθανότητα νά ἐκριζωθεῖ ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός ἀπό τή Συρία. Τό Ὀρθόδοξο Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας ἀποτελεῖ ἱστορικό θεσμό, μέ διαχρονική καί μακραίωνα προσφορά, καί πρέπει νά παραμείνει ζῶν καί ἀκμάζον στήν περιοχή τῆς Συρίας, σέ συνέχεια τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως. Καταλαμβάνει πολύ σημαντική καί ἐπιφανῆ θέση στήν ἱστορία τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἕνα ἀπό τά πέντε ἱστορικά καί πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα. Στό λίκνο αὐτό τῆς Ἐκκλησίας οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ ὀνομάστηκαν γιά πρώτη φορά Χριστιανοί καί ἐντός τῶν κόλπων του ἀνδρώθηκαν ἅγιες μορφές μέ πανανθρώπινη ἀκτινοβολία ὅπως οἱ ἅγιοι Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός καί Συμεών ὁ Στυλίτης. Ἀναμβισβήτητα τυγχάνουν τό κοινωνικό καί φιλανθρωπικό του ἔργο στήν εὐρύτερη περιοχή, καθώς ἡ προσφορά του στήν προαγωγή τῆς παιδείας καί τοῦ πνευματικοῦ πολιτισμοῦ.
Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ἀκολούθησε ἱστορικά τήν ὁδό τῆς ἱερῆς της ἀποστολῆς στή συγκεκριμένη περιοχή σέ συνθῆκες ἀσυγκρίτως πιό δύσκολες ἀπό τίς σημερινές. Μέσα ὅμως ἀπό τήν μακρά του ἱστορική πορεία, ὁ συριακός λαός ἔχει ἀποκομίσει τήν πολύτιμη ἐμπειρία τῆς εἰρηνικῆς καί ἐποικοδομητικής συμβίωσης μεταξύ ὀρθοδόξων χριστιανῶν καί μουσουλμάνων. Ὁ ἀμοιβαίος σεβασμός ἦταν ἡ βάση τῆς ἁρμονικῆς αὐτῆς σχέσης. Ἡ ἀγάπη καί διακονία πρός τόν πλησίον καί ἡ ἐμπέδωση τῆς ἑνότητος ὅλων τῶν ἀνθρώπων πέρα ἀπό δυσμενεῖς διαιρετικούς φραγμούς, μέ προαγωγή τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς καί ἀλληλεγγύης, εὑρίσκεται ἄλλωστε στόν πυρήνα τῆς θεολογικῆς μας παραδόσεως. Ἡ Ἐκκλησία μας οἰκοδομήθηκε στή βάση τῆς ἀκεραιότητας καί τῆς καταξιώσεως τοῦ ἀνθρώπου πού τόσο αὐτή ὅσο καί διάφοροι πολιτισμοί προέβαλαν καί ὑπηρέτησαν μέσα στήν ἱστορία. Ὑπό αὐτό τό πρίσμα ἡ διακονία τῆς Ἐκκλησίας μας ἑστιάζεται στόν εἰλικρινῆ καί δημιουργικό διάλογο γιά τήν ἀντιμετώπιση κοινῶν προβλημάτων, ὅπως ἡ φτώχεια, τό θρησκευτικό μίσος καί ὁ θρησκευτικός φανατισμός, ἡ ἀποκατάσταση καί διαφύλαξη τῆς εἰρήνης καί ἡ ἐπούλωση ὅλων τῶν τραγικῶν ἐπακολούθων μιᾶς ἔνοπλης σύρραξης. Εἶναι γνωστό ὅτι μεγάλος ἀριθμός προσφύγων ἔχει καταφύγει σέ γειτονικές χῶρες καί οἱ κατά τόπους Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἀγωνίζονται ὥστε νά παράσχουν κάθε δυνατή βοήθεια στούς δοκιμαζόμενους ἀραβόφωνους ἀδελφούς μας.
Ἐξοχώτατε κύριε Πρόεδρε,
Σᾶς γράφω μέ πολύ πόνο αὐτές τίς σκέψεις, μεθερμηνεύοντας καί τά αἰσθήματα συνόλης τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί παρακαλῶ νά τίς λάβετε σοβαρά ὑπ’ ὄψιν σας. Ἀπευθύνομαι πρός σᾶς μέ τήν ἐπίγνωση ὅτι ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά διακονεῖ τόν ἄνθρωπο καί τήν ἱστορία καί νά μαρτυρεῖ στήν πράξη περί τοῦ ἀληθοῦς, ἀποκαλύπτοντας ὅσα τραυματίζουν τό ἐκκλησιαστικό σῶμα καί ὑπονομεύουν τή σωτηρία καί τό μέλλον τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
Εἶμαι πεπεισμένος ὅτι τυγχάνει τῆς κατανοήσεώς σας ἡ βαρύτητα τῶν ὡς ἄνω ἐκτεθέντων καί εὐελπιστῶ στή συνετή σας ἀνταπόκριση καί παρέμβαση γιά τήν οὐσιαστική καί ἔγκαιρη ἀντιμετώπισή τους. Μέ αὐτή τήν προσδοκία καί τήν ἀγαθή πίστη, σᾶς εὐχαριστῶ ἐκ τῶν προτέρων, διαπύρως εὐχόμενος νά ἔχετε ἀδιάπτωτη ὑγεία καί δύναμη κατά τήν ἄσκηση τῶν ὑψηλῶν καθηκόντων σας, καί διατελῶ μετά βαθυτάτης ἐκτιμήσεως καί ἐξαιρέτου τιμῆς.
