Ἐν Ἀθῆναις τῇ 15ῃ Ὀκτωβρίου 2004.
Πρός
Τόν Ἐξοχώτατον
κ. Ἀναστάσιον Παπαληγούραν.
Ὑπουργόν Δικαιοσύνης.
Ἐνταῦθα.
Ἐξοχώτατε κ. Ὑπουργέ,
Τό ὑπό ψήφισιν Νομοσχέδιον διά τήν Δικαιοσύνην ἔρχεται νά ἐπιλύσῃ κατά τρόπον ἀποτελεσματικόν καί ἄμεσον χρονίζοντα προβλήματα εἰς τόν χῶρον τῆς Δικαιοσύνης μεταξύ τῶν ὁποίων καί τήν ὑπερβολικήν καθυστέρησιν ἀπονομῆς αὐτῆς, ἡ ὁποία ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν ταλαιπωρίαν τῶν ἐμπλεκομένων καί τήν βλάβην τῶν συμφερόντων των.
Ἐν τοῖς πλαισίοις λοιπόν τῆς ἐν λόγῳ νομοθετικῆς ρυθμίσεως καί ἴσως ἐξ ἀγαθῆς προαιρέσεως καί ὑπερβάλλοντος ζήλου συζητεῖται καί φημολογεῖται, ὡς πληροφορούμεθα ἐκ τῶν δημοσιευμάτων τοῦ τύπου, ἡ κατάργησις τῆς Κυριακῆς ἀργίας ἐπί τῷ τέλει τῆς ἐντατικωτέρας καί λυσιτελεστέρας λειτουργίας τῶν Δικαστηρίων τῆς Χώρας πρός καλυτέραν καί ταχυτέραν ἀπονομήν τῆς Δικαιοσύνης.
Ἐξοχώτατε κ. Ὑπουργέ,
Ὡς τυγχάνει γνωστόν εἰς ὑμᾶς, ἡ κατά τήν ἡμέραν τῆς Κυριακῆς ἀνάπαυσις τῶν ἐργαζομένων καθιερώθη νομοθετικῶς παλαιόθεν, καί δή καί ἀπό τοῦ ἔτους 1909. Μεταγενεστέρως κατωχυρώθη καί ὑπό τῆς Διεθνοῦς Συμβάσεως τῆς Γενεύης, ἥτις κυρωθεῖσα παρ’ ἡμῖν ἔχει σήμερον ἰσχύν νομοθετικήν, βάσει τοῦ ἄρθρου 28 τοῦ Συντάγματος, καί ὡς ἐκ τούτου φρονοῦμεν ὅτι δέν εἶναι δυνατή οὐδέ ἡ διά νόμου κατάργησις αὐτῆς.
Ὡσαύτως, καίτοι ἡ Κυριακή ἀργία ἐθεωρήθη ἀρχῆθεν ὡς ἀργία διά λόγους ἀφορῶντας εἰς τήν σωματικήν ἀνάπαυσιν τοῦ ἐργαζομένου, δέν εἶναι ἐν τούτοις ἐκτός πραγματικότητος καί ἡ ἄποψις καθ' ἥν, εἰς μίαν χώραν κατοικουμένην κατά τήν συντριπτικήν πλειονότητα τῶν κατοίκων αὐτῆς ὑπό Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων, ἡ Κυριακή ἀργία ἀποσκοπεῖ καί εἰς τήν παροχήν εἰς τούς Ὀρθοδόξους τῆς δυνατότητος ἀκωλύτου ἀσκήσεως τῶν θρησκευτικῶν των καθηκόντων καί εἰδικώτερον τῆς λατρείας πρός τόν Θεόν κατά τάς ἀρχάς τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεως, ὅπερ ἀποτελεῖ εἰδικήν, τήν σπουδαιοτέραν, ἴσως, ἐκδήλωσιν τοῦ δικαιώματος θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Καί τό δικαίωμα τοῦτο κατοχυρώνεται, ὡς γνωστόν, διά τοῦ ἄρθρου 13 τοῦ Συντάγματος, ὁρίζοντος, εἰς τήν παράγραφον 2 ὅτι ἡ λατρεία πρέπει νά τελῆται «ἀνεμπόδιστα».
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἐνδιαφερομένη ζωηρῶς, τόσον διά τόν ἐκ μέρους τῆς Πολιτείας σεβασμόν τῆς Κυριακῆς ἀργίας, ὡς ἡμέρας Κυρίου καί σημαντικωτάτου στοιχείου προσδιορίζοντος τήν Ἑλληνορθόδοξον ἰδιοπροσωπείαν ἡμῶν, ὅσον καί διά τήν ἐν τοῖς πλαισίοις τῆς ἀδιαπτώτου ποιμαντικῆς μερίμνης αὐτῆς διά τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα, παροχήν εἰς τούς ἐν τῇ Χώρᾳ ἡμῶν ἐργαζομένους τοῦ ἀπαιτουμένου χρόνου πρός ἀνάπαυσιν καί πρός ἐκτέλεσιν τῶν θρησκευτικῶν αὐτῶν καθηκόντων, προσφεύγει πρός ὑμᾶς ὡς τόν ἁρμόδιον, ἐν προκειμένῳ, Ὑπουργόν, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά ἐνδιαφερθῆτε διά τό θέμα τοῦτο καί θά περιφρουρήσητε τό δικαίωμα τῶν ἐργαζομένων εἰς τόν νευραλγικόν χῶρον τῆς Δικαιοσύνης, ἀπό τῶν Ἀνωτάτων Δικαστικῶν μέχρι καί τοῦ τελευταίου λειτουργοῦ αὐτῆς, νά ἀπολαμβάνουν τῆς Κυριακῆς ἀργίας. Σημειωτέον ὅτι ἐάν καταργηθῇ ἡ ὡς εἴρηται ἀργία, ὡς πρός τήν πραγματοποίησιν τῶν δικῶν, θά συμπαρασύρῃ εἰς τήν καταστρατήγησιν γενικῶς τῆς Κυριακῆς ἀργίας καί χιλιάδας ἄλλων ἐργαζομένων. Εἴμεθα ὡς ἐκ τούτου βέβαιοι, ὅτι μέ τήν διακρίνουσαν τήν ὑμετέραν Ἐξοχότητα σύνεσιν καί εὐθυκρισίαν, θέλετε ἐνεργήσει τά δέοντα πρός ἀποτροπήν πάσης παρεκκλίσεως ἐκ τῶν τεθεσπισμένων καί παγιωθέντων.
Ἐπί δέ τούτοις ἐπικαλούμενοι ἐπί τήν ὑμετέραν Ἐξοχότητα πλουσίαν τήν χάριν τοῦ Θεοῦ καί τό ἄπειρον Αὐτοῦ ἔλεος, διατελοῦμεν μετ' εὐχῶν διαπύρων.
