ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
ΨΗΦΙΣΕΩΣ ΠΡΟΤΑΣΕΩΣ
ΣΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ
ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΣΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ
7ῃ Ἰουνίου 2001
Αριθ. 922
Πρός
Τόν Ἐξοχώτατον
κ. Κωνσταντῖνον Σημίτην,
Πρόεδρον τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως.
Ἐνταῦθα.
Ἐξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε,
Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐν τῇ Συνεδρίᾳ Αὐτῆς τῆς 7ης ὁδεύοντος μηνός Ἰουνίου ἐ.ἔ., λαβοῦσα γνῶσιν τῶν συζητήσεων καί τῆς προετοιμασίας ψηφίσεως εἰς τό Εὐρωπαϊκόν Κοινοβούλιον, προτάσεως τήν ὁποίαν ἐκπονεῖ ἡ Ἐπιτροπή τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου διά τά δικαιώματα τῆς Γυναικός καί τάς ἴσας εὐκαιρίας, καί τῶν συζητήσεων ἐπί τῶν γνωμοδοτήσεων τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐλευθεριῶν καί Δικαιωμάτων τῶν πολιτῶν, ἀπεφάσισεν ὅπως ἐκφράσῃ τάς, συνῳδά τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἀνθρωπολογίᾳ καί τῇ μακραίωνι Παραδόσει τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν δι' ὧν ἀνυψώθη καί ἐτιμήθη ἡ ἐν τῷ κόσμῳ καί ἐν τῷ ἱστορικῷ γίγνεσθαι θέσις τῆς γυναικός, ἀκολούθους ἀπόψεις Αὐτῆς ἐπί τῷ τέλει τῆς ὀρθῆς καί ἀκριβοῦς ἐνημερώσεως ὑμῶν.
1. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τιμᾶ ἰδιαιτέρως τήν Γυναῖκα εἰς τό πρόσωπον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ὅλων τῶν Ἁγίων Γυναικῶν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν. Ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν εἶναι ἀντίθετος πρός πᾶσαν μορφήν φονταμενταλισμοῦ ὁποθενδήποτε προέρχεται. Ἡ Ἐκκλησία προτείνει εἰς τόν ἄνθρωπον μίαν ζωήν μεστήν ἀγάπης, ἐπιεικείας, ἀνεκτικότητος καί ταπεινοφροσύνης. Ὡσαύτως τονίζει ὅτι οἱ κίνδυνοι εἰς τάς συγχρόνους κοινωνίας δέν προέρχονται μόνον ἀπό τήν δρᾶσιν ὡρισμένων σεκτῶν καί θρησκευτικῶν ὁμάδων, ἀλλά καί ἀπό τάς φονταμενταλιστικάς ἰδεολογίας, εἴτε αὗται εἶναι πολιτικαί, εἴτε φιλοσοφικαί, εἴτε κοινωνικαί.
2. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἀπολύτως ἀντίθετος εἰς τήν προτεινομένην ἄποψιν ὅτι ἡ Γυναίκα ἔχει δικαίωμα νά ἀποφασίζῃ μόνη ἐάν, πότε καί πόσα τέκνα θά ἀποκτήσῃ. Τό "ἐάν" ἀναφέρεται εὐθέως εἰς τήν ἔκτρωσιν. Ἡ ἔκτρωσις ἐξάλλου δέν εἶναι σύμφωνος καί πρός τόν Χάρτην τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων ὁ ὁποῖος ἐψηφίσθη τόν παρελθόντα Δεκέμβριον εἰς τήν Νίκαιαν τῆς Γαλλίας. Διότι εἰς τό ἄρθρον 2 ἀναφέρεται ὅτι "κάθε πρόσωπο ἔχει δικαίωμα στή ζωή". Ἡ Ἐκκλησία πιστεύει ὅτι τό ἔμβρυον ἀπό τῆς στιγμῆς τῆς συλλήψεως εἶναι πρόσωπον καί εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί ἔχει δικαίωμα εἰς τήν ζωήν, τό ὁποῖον οὐδείς δύναται νά ἀφαιρέσῃ. Ἐπίσης ὅλη αὐτή ἡ ἔμφασις εἰς τό δικαίωμα τῆς γυναικός νά ἀποφασίζῃ μόνη διά τόσον σημαντικά καί ἱερά πράγματα ὁδηγεῖ εἰς ἕν ἀπόλυτον ἀτομικισμόν, ὁ ὁποῖος θίγει εὐθέως τά δικαιώματα τοῦ ἄλλου. Διότι πέραν τῆς καταδίκης εἰς θάνατον τοῦ ἀδυνάμου νά ἀντιδράσῃ ἐμβρύου, ἀγνοεῖται καί ἡ γνώμη ἤ ἡ θέλησις τοῦ συνδημιουργοῦ πατρός. Αἱ προτεινόμεναι ἀκραῖαι, μονομερεῖς καί φονταμενταλιστικαί ἰδεολογικαί ἀπόψεις ὑπονομεύουσι κατά τρόπον καίριον τόν θεσμόν τῆς οἰκογενείας, ἀλλά καί τάς βάσεις τῆς ἰσορροπημένης κοινωνίας, αἱ ὁποῖαι εἶναι ἡ ἀγάπη, ὁ ἀλληλοσεβασμός καί ἡ ἀλληλεγγύη μεταξύ τῶν ἀνθρώπων -μελῶν αὐτῆς.
3. Ἄν καί ἐκτός θέματος, τίθεται εἰς τό Ψήφισμα καί τό ζήτημα τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας καί Πολιτείας καί προτείνεται νά καταγραφῇ ὅτι τό Εὐρωπαϊκόν Κοινοβούλιον εἶναι ὑπέρ τοῦ χωρισμοῦ Ἐκκλησίας καί Πολιτείας καί τῆς κοινωνικῆς περιθωριοποιήσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπενθυμίζεται ὅτι εἰς τήν Συνθήκην τοῦ Ἄμστερνταμ τοῦ 1997 - θεμελιῶδες κείμενον τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως - περιλαμβάνεται καί ἡ ἑξῆς Δήλωσις : "Ἡ Ἕνωση σέβεται καί δέν προδικάζει τό σύμφωνα μέ τό ἐθνικό δίκαιο καθεστώς τῶν Ἐκκλησιῶν καί τῶν θρησκευτικῶν ἑνώσεων ἤ κοινοτήτων στά Κράτη - Μέλη". Ἑπομένως ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωσις θεωρεῖ ὅτι τό νομικόν καθεστώς τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας καί Πολιτείας εἰς τήν Ἑλλάδα εἶναι ἀποκλειστική ἁρμοδιότης τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, ὡς ἀποκρυσταλλοῦται εἰς τό ἰσχύον Σύνταγμα. Ὑπενθυμίζεται ἐπίσης ὅτι ἀνάλογοι σχέσεις Ἐκκλησίας καί Πολιτείας ὑπάρχουσι καί εἰς ἄλλα Κράτη - Μέλη, ὅπως εἰς τήν Βρετανίαν, τήν Δανίαν καί τήν Σουηδίαν.
4. Εἰς τό προτεινόμενον ψήφισμα παρερμηνεύεται ἡ οὐσία τῆς ἰσότητος τῶν δύο φύλων ἔναντι τοῦ Νόμου. Προτείνεται, μάλιστα, ἐν ὀνόματι τῆς ἰσότητος, αἱ γυναῖκαι νά παρέμβωσι εἰς τά ἐσωτερικά τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἐπιδιώξωσι νά ἀνατρέψωσι τήν παράδοσιν Αὐτῆς διά νά ἀποδεχθῇ τήν ἱερωσύνην τῶν γυναικῶν. Ἡ παράδοσις αὐτή, ἡ ὁποία εἶναι δύο χιλιάδων ἐτῶν, πρέπει νά γίνεται σεβαστή δεδομένου ὅτι καί αὐτός ὁ Χάρτης τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, τόν ὁποῖον ὑπέγραψαν οἱ 15 Ἡγέται εἰς τήν Νίκαιαν, εἰς τό προοίμιον αὐτοῦ τονίζει μεταξύ ἄλλων : "Ἡ Ἕνωση ... σέβεται τήν πολυμορφίαν τῶν πολιτισμῶν καί τῶν παραδόσεων τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης καθώς καί τήν ἐθνική ταυτότητα τῶν Κρατῶν - Μελῶν της".
5. Ἀποδεχόμεθα πλήρως τό ἀναφερόμενον εἰς τόν Χάρτην τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων (ἄρθρον 23) : "Ἡ ἰσότητα τῶν ἀνδρῶν καί τῶν γυναικῶν πρέπει νά ἐξασφαλίζεται σέ ὅλους τούς τομεῖς, μεταξύ ἄλλων στήν ἀπασχόληση, τήν ἐργασία, τίς ἀποδοχές". Καί τοῦτο διότι ἡ Ἐκκλησία πρώτη εἰς τήν πρᾶξιν ἐφήρμοσε τήν ἰσότητα, διά τῶν λόγων τόσον τοῦ Κυρίου, ὅσον καί τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου.
6. Τό θέμα τοῦ ἀβάτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους τίθεται ἐκ νέου, ἄν καί ἔχει κλείσει, τόσον ἀπό πλευρᾶς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, ὅσον καί Ἑλληνικοῦ Κράτους. Ἑπομένως, ἡ ὅλη συζήτησις μόνον θόρυβον προκαλεῖ. Πέραν ὅμως τῶν νομικῶν καί συνταγματικῶν κατοχυρώσεων ἰσχύει καί τό ἀπολύτως ἀνθρώπινον δικαίωμα τῆς προστασίας τοῦ κοινοτικοῦ ἤ προσωπικοῦ ἀσύλου εἰς τούς μοναχούς, οἱ ὁποῖοι ἐγκαταβιοῦσιν εἰς τάς Ἱεράς Μονάς καί τά Ἐξαρτήματα αὐτῶν εἰς τό Ἅγιον Ὄρος.
7. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀποδέχεται τήν κοινήν πορείαν ὅλων τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης, μίαν πορείαν ἀγάπης καί ἀλληλεγγύης πάντων πρός πάντας, καί ὄχι μονοπώλιον τῶν ἰσχυρῶν, χωρίς ἀποκλεισμούς τῶν ἀδυνάτων, εἴτε αὐτοί εἶναι ἔμβρυα, εἴτε γέροντες, εἴτε ἀσθενεῖς, εἴτε ἄνθρωποι ἔχοντες εἰδικάς ἀνάγκας. Ὡσαύτως μίαν πορείαν κοινήν, εἰς τήν ὁποίαν ὁ ἕνας λαός θά σέβεται τήν ἰδιοπροσωπίαν τοῦ ἄλλου καί θά ἀποδέχεται ὁλοψύχως καί εἰλικρινῶς ὅτι αὕτη ἡ πολυμορφία τῶν πολιτισμῶν εἶναι ἡ ὡραιότης τῆς Εὐρώπης, ὡραιότης ἡ ὁποία στηρίζεται ἰδιαιτέρως καί εἰς τήν χριστιανικήν κληρονομίαν αὐτῆς.
Αἱ ὡς εἴρηται ἀπόψεις ἡμῶν ἀφ' ἑνός μέν στοιχοῦσι τῇ Διδασκαλίᾳ τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας τῇ ἀναφερομένῃ εἰς τό πρόσωπον ἑκάστης γυναικός, τήν ὁποίαν ἀνύψωσεν εἰς θέσιν ἰσότιμον πρός τόν ἄνδρα συνῳδά τῇ Βιβλικῇ ῥήσει περί τῆς δημιουργίας αὐτῆς "ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθόν κατ' αὐτόν", ἀφ' ἑτέρου δέ δεικνύουσι ὅτι ἡ ὕπαρξις καί ἡ θέσις τῆς γυναικός ἀπετέλεσεν σημεῖον τῆς ἐκτιμήσεως καί τῆς διακονίας τῆς Ἐκκλησίας ἀποσκοπούσης εἰς τήν ἐπαναγωγήν αὐτῆς εἰς τό καθ' ὁμοίωσιν.
Ἐπί δέ τούτοις ἐπικαλούμενοι ἐπί τήν Ὑμετέραν Ἐξοχότητα πλουσίαν τήν χάριν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διατελοῦμεν μετ' εὐχῶν διαπύρων.
