Γιατί, άραγε, ο σύγχρονος κόσμος ενοχλείται όταν η Εκκλησία ομιλεί περί αμαρτίας και κηρύσσει κατά μέτωπο αγώνα εναντίον της; Γιατί οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε ν’ αναγνωρίσουμε ότι ο «κόσμος κείται εν τω πονηρώ» και θεωρούμε την αμαρτία υπόθεση του χθες η αναμέτρηση με την οποία, στην εποχή μας, είναι ανεπίκαιρη και περιττή; Γιατί προκλήθηκε τόσος θόρυβος και απορία από τις δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου περί ομοφυλοφιλίας, την οποία η Αγία Γραφή στηλιτεύει ως μεγίστη αμαρτία, σαν ν’ ακούγεται για πρώτη φορά η διαχρονική θέση της Εκκλησίας για την ανομολόγητη αυτή σαρκική εκτροπή;
Η αναγνώριση και η παραδοχή της αμαρτίας ως υπαρκτής πραγματικότητας στη ζωή μας εξαρτάται από έναν και μοναδικό παράγοντα, από το αν πιστεύουμε στον Ιησού Χριστό ή όχι. Πιστεύουμε στον Θεάνθρωπο Χριστό ως μοναδικό προσωπικό Σωτήρα και Λυτρωτή; Πιστεύουμε στον Χριστό χωρίς όρους και προϋποθέσεις, χωρίς να προσπαθούμε να Τον προσαρμόσουμε στα μέτρα της προσωπικής μας αδυναμίας, αλλά αγωνιζόμενοι να προσαρμοστούμε στα μέτρα της δικής Του βούλησης και εντολής; Ακολουθούμε τη διδασκαλία Του εν συνόλω και όχι κατά περίπτωσιν, ανάλογα με το τί είναι σύμφωνο με την κοσμοθεωρία μας και τί όχι; Είμαστε έτοιμοι ν’ αναμετρηθούμε με τα σχήματα εκείνα του κόσμου που θέλουν να Τον εξοβελίσουν από τη ζωή της ανθρωπότητας ως ξένο προς αυτήν; Αν όντως πιστεύουμε, ο λόγος περί αμαρτίας δε μπορεί να μας τρομάξει, δε μπορεί να μας κάνει να ειρωνευτούμε εκείνον που τον αποκαλύπτει, δεν είναι δυνατόν να μας οδηγήσει σε προσωπικές εναντίον του επιθέσεις προκειμένου να επιτύχουμε την αναβολή της αναμέτρησης με τον νοσηρό εαυτό μας. Μπορεί μόνο να μας οδηγήσει στο δρόμο της μετανοίας, διά της αυτομεμψίας και αυτογνωσίας. Αν, όμως, δεν πιστεύουμε, τότε ασφαλώς και θα θεωρήσουμε γελοία κάθε ενασχόληση με την καλλιέργεια του εσωτερικού μας κόσμου και περιττό κάθε λόγο περί αμαρτίας, αφού ουσιαστικά θα αρνούμαστε την ύπαρξή της, υιοθετώντας το τραγικό συμπέρασμα σύμφωνα με το οποίο, «όταν απουσιάζει ο Χριστός, τα πάντα επιτρέπονται».
Αυτό ακριβώς είναι και η αμαρτία, «Θεού αλλοτρίωσις…… του καλού παρεκτροπή», όπως διδάσκει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (ΕΠΕ, 9, 142 & 440). «Η αμαρτία είναι ένα γεγονός το οποίο αναστατώνει εσωτερικά τον άνθρωπο. Τον διχάζει, σαλεύει τα θεμέλια της υπάρξεώς του, τον συγκλονίζει. Ερημώνει την ψυχή, χωρίζει από τον Θεό, χωρίζει από τους αγγέλους, τους φίλους του Θεού, φυγαδεύει τους αγαθούς λογισμούς, παραδίδει τον άνθρωπο στην αγριότητα των δαιμόνων» (Άγιος Φιλόθεος Κόκκινος). Αλλά, πώς να πιστέψουμε στην ύπαρξη της αμαρτίας και ν’ αποφασίσουμε ν’ αναμετρηθούμε μαζί της, όταν αρνούμαστε την ύπαρξη του διαβόλου; Άθελά μας, με τη στάση μας αυτή, δικαιώνουμε τον μεγάλο αγώνα του διαβόλου να μας πείσει ότι δεν υπάρχει, ακριβώς για να μπορεί απερίσπαστος να επιτελεί το διαβρωτικό του έργο χωρίς ν’ αντιμετωπίζει αντιστάσεις και προσκόμματα. «Η αμαρτία δεν είναι απλώς μια ηθελημένη και συνειδητή παράβαση της Θείας εντολής. Δεν είναι άγνοια που μπορεί να υπερνικηθεί με την κατάλληλη αγωγή του ανθρώπου, όπως δίδασκε ο Πλάτων, αλλά κάτι πολύ σοβαρότερο και τραγικότερο. Είναι μια δαιμονική δύναμη η οποία εισέβαλε στον κόσμο με την παρακοή του Αδάμ κι εγκατέστησε μέσα σ’ αυτόν τη βασιλεία της, στην οποία υποτάχθηκε ο άνθρωπος ως δούλος και υπήκοος. Είναι μια κατάσταση υπερφίαλης περιφρόνησης του θελήματος του Θεού, μια αντικειμενική κατάσταση που κυριαρχεί επάνω μας και μας επηρεάζει» (Ι. Καραβιδόπουλος, «Μελέτες ερμηνείας», σελ. 134).
Κάποιοι, διαβάζοντας τις παραπάνω απόψεις, ίσως θα μειδιάσουν, καθώς θα τις θεωρήσουν απόκοσμες και αναχρονιστικές. Ο Χριστός, όμως, είναι «χθές και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας», προσφέρει τον λόγο και την αλήθεια Του, αυθεντική και ξεκάθαρη, σε όλους και καλεί όποιον θέλει να συνταυτιστεί μαζί Του, δεν επιβάλλεται σε κανένα, δε γίνεται βάρος σε κανένα. Η αυθεντία του δε θίγεται ούτε προσβάλλεται από την ατέλεια και τα λάθη των ανθρώπων Του, δεν υποτάσσεται στις αδυναμίες των λειτουργών Του. Ξεφεύγει από το πεπερασμένο ανθρώπινο στοιχείο και προσφέρεται ως ελπίδα σωτηρίας σε όλους εκείνους που δε θεωρούν εαυτούς το κέντρο του κόσμου αλλά ένα απειροελάχιστο ψήγμα της Θεϊκής μεγαλοσύνης Του. Δωρίζεται προς όλους εκείνους που δε χρησιμοποιούν τις αδυναμίες τους, με περισσή θρασύτητα, ως όπλο εναντίον Του, αλλά αγωνίζονται, με ταπείνωση, για την υπέρβαση και την καταστολή τους.
Η αμαρτία, τελικά, ενεργείται στην ιστορία του κόσμου και του καθενός μας. Η ζωή συνθλίβεται και αφανίζεται, οι πνευματικές αναζητήσεις περιφρονούνται και ποδοπατούνται. Η ελευθερία χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τον αποπροσανατολισμό και την εξαχρείωση. Αν παραδοθούμε στο πνεύμα του κόσμου και λησμονήσουμε ότι είμαστε άνθρωποι πλασμένοι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού, αν δεχθούμε να ζούμε και να συμπεριφερόμαστε ως άβουλα όντα, που, για την άνεση και το θέλημά τους, δέχονται να προσκυνούν την οποιαδήποτε κτιστή πραγματικότητα, τότε θα γίνουμε όντα που έχασαν τον προσανατολισμό τους και βυθίστηκαν στο τέλμα των ατελειών τους, όντα χωρίς ελπίδα, που προσβάλουν την ίδια τη φύση τους.
