Έχει συνδέσει τη ζωή και τη δραστηριότητά του, τα τελευταία 28 χρόνια, με το έργο της διακονίας της Εκκλησίας του Χριστού, συμπληρώνοντας πλέον έναν ζηλευτό κύκλο προσφοράς που αξίζει της επισήμανσης και της αναγνώρισης από όλους μας. Ο Γιάννης Χατζηφώτης, ένας άνθρωπος πληθωρικός στους τρόπους και στο έργο του, για τρεις περίπου δεκαετίες, κατάφερε να είναι η φωνή της Εκκλησίας στον νευραλγικό και απαιτητικό χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, μπόρεσε και επεβλήθη ως ο μοναδικός ίσως αυθεντικός και αποδεκτός αναλυτής των Εκκλησιαστικών γεγονότων, κερδίζοντας με τη δουλειά του το σεβασμό και την αποδοχή ακόμα κι εκείνων που δε συμφωνούσαν μαζί του.
Στον τόπο μας συνηθίζεται οι άνθρωποι να επαινούνται, με τρόπο άκρως υπερβολικό, γι’ αυτό και βαθιά υποκριτικό, μετά θάνατον, όταν το να πει κανείς και μια κουβέντα παραπάνω για εκείνον που έφυγε, δεν κοστίζει τίποτα. Το να επαινείται, όμως, κάποιος όταν ακόμη βρίσκεται εν ζωή, είναι ενεργός και χρήσιμος, έστω κι αν δε κινείται πλέον στην πρώτη γραμμή, είναι φαινόμενο ασύνηθες, γι’ αυτό και πιο γνήσιο και αληθινό. Εμείς επιλέξαμε να μιλήσουμε για τον Γιάννη Χατζηφώτη, τώρα που υπάρχει, κινείται ανάμεσά μας και εξακολουθεί να εργάζεται μυστικώς για το καλό της Εκκλησίας, έστω κι αν η μοίρα τού επεφύλαξε μια σημαντική δοκιμασία υγείας που τον ταλαιπωρεί τα τελευταία χρόνια. Και αυτό δεν το κάνουμε με διάθεση κολακείας, αλλά ως ταπεινό αντίδωρο στη δική του αγάπη και συμπαράσταση, στην ανιδιοτελή και ανυπόκριτη στήριξη που μας παρείχε όταν το θέλημα του Θεού και της Εκκλησίας μας κατέστησαν έναν εκ των διαδόχων του στο χώρο της Εκκλησιαστικής επικοινωνίας.
Ο ομογάλακτος του Κωνσταντίνου Καβάφη στο μεγάλο σχολείο της Ελληνικής κοινότητας της Αιγύπτου, που τόσο σπουδαίους Έλληνες προσέφερε στον κόσμο της Ελληνικής κουλτούρας και διανόησης, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια πριν από 61 χρόνια και μεγάλωσε υπό τη σκιά του μεγάλου, αειμνήστου Πατριάρχου Αλεξανδρείας Χριστοφόρου. Από το 1977 άρχισε να δραστηριοποιείται στο χώρο δράσης και προσφοράς της Εκκλησίας της Ελλάδος, κατασταθείς αρχικά τακτικός συνεργάτης και αργότερα διευθυντής της ιστορικής εφημερίδας «Εκκλησιαστική Αλήθεια». Από το 1978 έως το 1995 υπήρξε μέλος της Συνοδικής Επιτροπής Τύπου, Δημοσίων Σχέσεων και διαφωτίσεως, καθώς και άλλων Συνοδικών Επιτροπών. Η σημαντικότερη, όμως, κατά τη γνώμη μας, διακονία του ήταν παρά τω πλευρώ του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, τον οποίο διηκόνησε επί 16 έτη ως Εκπρόσωπος Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων. Ήταν η εποχή κατά την οποία έδωσε αγώνες στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και στον γραπτό Τύπο για να προασπιστεί τα δίκαια της Εκκλησίας μας, για να διαφωτίσει το λαό μας επί διαφόρων ζητημάτων που αφορούσαν την Εκκλησιαστική δράση και ζωή, για ν’ αντιταχθεί απέναντι σε όλους εκείνους που επιβουλεύονταν τον ιερό σύνδεσμο του πιστού Ελληνικού λαού με την Εκκλησία του, τον οποίο ανέκαθεν ήθελαν με μανία να διασπάσουν.
Πέραν, όμως, της διακονίας του στο πόστο που τον έκανε ευρέως γνωστό, ο Γιάννης Χατζηφώτης έγινε και ένας δόκιμος συγγραφέας, διακριθείς στο χώρο της ιστορικής έρευνας, της Θεολογικής αναλύσεως, αλλά και του λογοτεχνικού μεγαλείου, παράγοντας έργα που μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες του κόσμου και θ’ αποτελούν σίγουρα σημεία αναφοράς για εκείνους που αναζητούν αυθεντικές πηγές έμπνευσης για την προσωπική τους πνευματική μελέτη και καλλιέργεια. Κορυφαία έργα του η μετάφραση του Ακαθίστου Ύμνου στη δημοτική γλώσσα, το πεντάτομο έργο «Τα κάστρα της Ορθοδοξίας», η Θεολογική σπουδή στην Αποκάλυψη του Ιωάννου και ασφαλώς η περισπούδαστη βιογραφία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών & Πάσης Ελλάδος κυρού Σεραφείμ, την πορεία του οποίου ο ίδιος έζησε εκ του σύνεγγυς γι’ αυτό και θεωρείται ίσως ο γνησιότερος αναλυτής της. Στον ίδιο χώρο κινείται και η επί έξι χρόνια έκδοση, με δική του επιμέλεια, του περιοδικού Ορθόδοξης ζωής, λόγου και τέχνης «Παράδοση».
Ο Γιάννης Χατζηφώτης, προ ολίγων ημερών συνταξιοδοτήθηκε, αφήνοντας πίσω του ένα πολύ μεγάλο και σημαντικό έργο, σπαράγματα μόνο του οποίου καταγράψαμε πιο πάνω. Πιστεύουμε, όμως, πως η έξοδός του από την ενεργό δράση δε θα στερήσει όλους εμάς τους επιγενομένους από την χρήσιμη, επωφελή και εποικοδομητική παρουσία του. Άλλωστε γνωρίζουμε καλά, πως ανήσυχα πνεύματα σαν και το δικό του δεν παίρνουν ποτέ σύνταξη, έστω κι αν οι φυσικές τους δυνάμεις έχουν κάπως μειωθεί. Η χαριτωμένη παρουσία του, ο συμβουλευτικός του λόγος, η ζωντανή διάθεση κριτικής της επικαιρότητας, Εκκλησιαστικής και μη, που τον διακρίνουν, πρέπει να εξακολουθήσουν να υφίστανται, καθώς μπορούν και διατηρούν ακόμη την εικόνα της ζωντανής διδασκαλίας του Εκκλησιαστικού φρονήματος, της Ελληνορθόδοξης παράδοσης και του ανεπιτήδευτου Εκκλησιαστικού ήθους. Καλή συνέχεια, λοιπόν, για τον Γιάννη Χατζηφώτη, στον στίβο της ζωής και της προσφοράς στον Εκκλησιαστικό μας βίο.
