Ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Ἀξιότιμοι κύριοι Εἰσηγηταί,
Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες,
Λαέ τοῦ Θεοῦ ἠγαπημένε,
Μετά πολλῆς ἐν Κυρίῳ ἀγαλλιάσεως ἐπευλογοῦμεν πατρικῶς καί ἐκ μέσης καρδίας τήν παροῦσαν ἐπετειακήν Ἐκδήλωσιν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως καί Πρεβέζης, ἡ ὁποία πραγματοποιεῖται ἐντός τοῦ πλαισίου τῶν ἑορτασμῶν διά τά διακόσια ἔτη ἀπό τῆς ἐνάρξεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως καί ἔχει ὡς γενικόν θέμα τό ἀξιάγαστον καί πολυθρύλητον ἐκεῖνο ἀπόφθεγμα τῶν Ἀγωνιστῶν τοῦ 1821: «ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος».
Συγχαίρομεν δέ πάντας ὑμᾶς, οἱ ὁποῖοι, διά τῆς παρουσίας σας εἰς τήν ἐν λόγῳ Ἐκδήλωσιν, τιμᾶτε τήν ἐθνικήν μας Παλιγγενεσίαν καί τούς δι’ αὐτήν ἡρωϊκῶς πεσόντας, ἐν εὐγνωμοσύνῃ πρός τόν Θεόν τῶν πατέρων ἡμῶν, ὅστις διέσωσε τό εὐσεβές ἡμῶν Γένος καί μᾶς ἐχάρισε τήν ζωοπάροχον Ἐλευθερίαν.
Ὡσαύτως συγχαίρομεν τούς ἐλλογιμωτάτους Εἰσηγητάς καί, βεβαίως, τόν εὐγενῆ, φιλόκαλον, ὀτρηρόν καί ἄξιον Ποιμενάρχην ὑμῶν, Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Νικοπόλεως καί Πρεβέζης κ. Χρυσόστομον, ὅστις διωργάνωσε τήν ὡραίαν αὐτήν Ἐκδήλωσιν, καί εἰς τόν ὁποῖον ἀνεθέσαμεν τήν ἀνάγνωσιν τοῦ μετά χεῖρας Συνοδικοῦ Μηνύματος.
Ἤδη ἐκ τῶν χρόνων τῆς ἀρχαιότητος δι’ ἡμᾶς τούς Ἕλληνας ἡ Πατρίς ἐθεωρεῖτο πολυτιμοτέρα καί αὐτῶν τῶν ἐξ αἵματος συγγενικῶν δεσμῶν, καθώς ἀναγιγνώσκομεν εἰς τόν κράτιστον Ἀθηναῖον φιλόσοφον: «μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον» (Πλάτ. Κρίτων, Ε’ 51).
Ὁ δέ πρωτεργάτης τοῦ θαύματος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, εἰς τόν περίφημον λόγον του πρός τούς μαθητάς τοῦ Γυμνασίου τῶν Ἀθηνῶν, τόν ὁποῖον ἐξεφώνησεν εἰς τήν Πνύκα τῇ 13ῃ Νοεμβρίου 1838, μεταξύ ἄλλων εἶπεν τά ἑξῆς: «Πρέπει νά φυλάξετε τήν πίστιν σας καί νά τήν στερεώσετε, διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τά ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ πίστεως καί ἔπειτα ὑπέρ πατρίδος ... Ἐμᾶς μή μᾶς τηρᾶτε πλέον. Τό ἔργον μας καί ὁ καιρός μας ἐπέρασε. Καί αἱ ἡμέραι τῆς γενεᾶς, ἡ ὁποία σᾶς ἄνοιξε τόν δρόμον, θέλουν μετ’ ὀλίγον περάσει ... Εἰς ἐσᾶς μένει νά ἰσάσετε καί νά στολίσετε τόν τόπον ὁποῦ ἡμεῖς ἐλευθερώσαμε· καί, διά νά γίνῃ τοῦτο, πρέπει νά ἔχετε ὡς θεμέλια τῆς πολιτείας τήν ὁμόνοιαν, τήν θρησκείαν ... καί τήν φρόνιμον ἐλευθερίαν» (Ἀπομνημονεύματα Κολοκοτρώνη, Ἔκδ. Μέρμηγκας, τ. 1, Ἀθῆναι, σ. 74).
Ἔχει πολύ μεγάλην σημασίαν ὄχι μόνον νά ἀγωνίζεται κάποιος, ἀλλά καί νά γνωρίζῃ διά ποῖον λόγον ἀγωνίζεται καί ἐάν καλῶς ἀγωνίζεται. Οἱ ἀοίδιμοι προπάτορες ἡμῶν, γαλουχηθέντες μέ τά νάματα τῆς Ἑλληνικῆς ἱστορίας καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, ἦσαν πεπεισμένοι ὅτι τόσον κατά τήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821, ὅσον καί κατά τούς πρό αὐτῆς ἀπελευθερωτικούς ἀγῶνας, ἠγωνίζοντο διά τήν ἀμώμητον χριστιανικήν πίστιν των, ἡ ὁποία καθυβρίζετο, ἐχλευάζετο καί ἐδιώκετο ὑπό τῶν ἀπηνῶν κατακτητῶν. Αἱ ἅγιαι τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαι, τά ἱερά Θυσιαστήρια, τά σεβάσματα τῶν Ὀρθοδόξων συχνότατα ἐβεβηλοῦντο καί κατεστρέφοντο.
Προσέτι, οἱ προπάτορες ἡμῶν ἐγνώριζον λίαν καλῶς ὅτι προμαχοῦσαν διά τήν γλυκυτάτην Πατρίδα, ἡ ὁποία καθῃμαγμένη ἐκ τῶν πληγῶν τῶν ἀδίκως φονευθέντων τέκνων της ἀπαιτοῦσε τήν ἐπικράτησιν τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἀληθείας, τῆς ἐλευθερίας καί, συνελόντι εἰπεῖν, τήν ἀποτίναξιν τοῦ βαρβαρικοῦ ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ.
Οἱ ἀγωνισταί τῆς Ἐπαναστάσεως διά τῆς ἀκραιφνοῦς πίστεως καί φιλοθεΐας των, τοῦ ἀκλονήτου θάρρους, τῆς φιλοτιμίας, τῆς φιλοπατρίας, τῆς προσηλώσεως εἰς τά ἰδανικά τῆς φυλῆς καί τῆς ἐμπιστοσύνης των πρός τόν Θεόν καί τήν Ἁγίαν Θεοτόκον, ἀπετίναξαν τό ἄχθος τῆς ὀθωμανικῆς κυριαρχίας καί ἐγένοντο οἱ θεμελιωταί τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ. Τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀνέθαλεν ὅπως τά μυρίπνοα ἄνθη ἐν μέσῳ τοῦ ἔαρος καί προσέφερε πλούσιον ἀμητόν. Διό καί ὁ τιτάνιος ἆθλος των συνεκίνησεν ὅλην τήν ἀνθρωπότητα καί ἔκαμε τούς πάντας νά ἐννοήσωσιν τί σημαίνει πύρωμα τῆς καρδίας, ἀγάπη διά τήν Πατρίδα, ἀφοσίωσις πρός τήν πίστιν καί προάσπισις βωμῶν καί ἑστιῶν. Εἰς ἡμᾶς ἐναπόκειται νά φανῶμεν ἄξιοι τῆς Ἐλευθερίας, ἡ ὁποία διά τῆς ὑπερόχου θυσίας καί τῶν ἀγώνων τους μᾶς προσφέρεται ὡς παρακαταθήκη ζωῆς.
Ἐν κατακλεῖδι, εὐχόμεθα νά ἔχωμεν πάντοτε τήν αἴσθησιν ὅτι ὁ Θεός, ὅταν Τοῦ τό ἐπιτρέψωμεν, δέν παύει νά μᾶς ἀπελευθερώνῃ ἀπό τῆς δουλείας τῆς ἁμαρτίας, τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου καί δέν σταματᾷ νά μᾶς χαρίζῃ θεοπρεπῶς τήν «ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 8, 21).
Ἡ Χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνουμένου Θεοῦ ἡμῶν εἴησαν μετά πάντων ὑμῶν.
Μετά πατρικῆς ἀγάπης
καί εὐχῶν διαπύρων
† Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος
